Τα ποτάμια κοράκιασαν, οι πέτρες μεγαλώνουν στον ίσκιο της συκιάς, ξεραμένης στη ρίζα του βράχου, κάποτε δεν ήταν έτσι τα πράματα, είχαμε χαρές και λύπες, η συγκίνηση ήταν παλμός εύκολος, σκιρτούσαν οι παπαρούνες μέσα μας, βλέπαμε τον σταυρό, σκεφτόμαστε τον ληστή και τον Χριστό, τη μάνα του να κλαίει και να σπαράζει, οι κοπελίτσες φορούσαν τα λευκά τους, άγγελοι έψαλλαν στους ουρανούς, τώρα μουγκρίζουν τα αεροπλάνα, οι βόμβες, τα πυρομαχικά παντός είδους, και δεν είναι μόνο τώρα τελευταία, είναι καιρός πολύς, κοντά εβδομήντα χρόνια, μα πότε πρόφτασες κι έζησες την άνοιξη, δέκα μόνο χρόνια... ίσως... πάντως βεβαιώνομαι συνεχώς για την πέτρα, τον βράχο, τα τσακίλια, όχι στη θάλασσα μα στην ερημιά της ζωής μας, έχουμε άραγε χρόνο να αναθεωρήσουμε;
