κι όταν σου μιλώ

 Κι όταν σου μιλώ...

Κι όταν σου μιλώ για τα πάθια μου, εσύ να σκέφτεσαι πριν ανοίξεις το στόμα. “Μόνο η λύση θα σε απαλλάξει από τα πάθια σου, όλοι θα ζούμε ευτυχισμένοι”, κι εγώ λέω, σταμάτα σε δυο λέξεις, η λύση και όλοι.

Υπάρχει λύση του κυπριακού έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα ή όπως πορεύονται; Ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας, όσο κι αν απογοητεύει, δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσεις πως το έβαλε στόχο να κατορθώσει να αρχίσουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δυο πλευρές, ελληνοκυπρίους και τουρκοκυπρίους αλλά και τους άλλους ενδιαφερόμενους, αφού αναφέρεται συνεχώς στο “εκεί που μείναμε στις προηγούμενες συνομιλίες” στις οποίες μετείχαν και Ελλάδα και Τουρκία. Κι ενώ αγωνίζεται να πείσει τη διεθνή κοινότητα πως είναι καιρός να αρχίσουν συνομιλίες, οι ηγέτες της Τουρκίας και των τουρκοκυπρίων απαιτούν την αναγνώριση του παράνομου δημιουργήματός τους ως κράτους ίσου με όλα τα άλλα της οικουμένης, παραγνωρίζοντας όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και καλώντας μάλιστα τον διεθνή οργανισμό να καταπατήσει ο ίδιος όλες τις αποφάσεις του και να ακολουθήσει το όνειρο της Τουρκίας και των εδώ υπαλλήλων της.

Έστω ότι ναι, “η λύση θα μας σώσει”, αλλά ποια λύση, που δεν την βλέπουμε, παρ’ όλες τις προσπάθειες που καταβάλλουμε. Γιατί δεν νομίζω να εννοείς, “ας υπακούσουμε στην Τουρκία, κι ας το λύσουμε όπως εκείνη θέλει”. Κάλλιον να φορτωθούμε στα παμπόρια και να μετοικήσουμε.

Είναι κι εκείνο το ΔΔΟ, που επιζητούμε εμείς ως λύση, που όπως ξέρεις δεν απέχει και πολύ από τα δύο κράτη, και οι υποχωρήσεις που κάναμε ως τώρα είναι τόσες και τέτοιες που το μόνο που μας απομένει είναι να σταθούμε μόνοι κι ελεύθεροι  μπρος στην αγχόνη και να αυτοκρεμμαστούμε άνευ εθνικού ύμνου.

Είναι όμως ακόμα κι εκείνο το “όλοι ευτυχισμένοι”, κι αυτοί οι “όλοι” από καιρό είναι κι οι  χιλιάδες Τούρκοι έποικοι, αποδεκτοί πλέον, αφού και ψηφοφόροι είναι και καθορίζουν αποφάσεις των εκεί. Και τι θα γίνει με όλους αυτούς; Ήδη οι κουνέλες ζηλεύουν την υπεργεννητικότητά τους και εμείς φοβόμαστε να μετρήσουμε και να μετρηθούμε. Άλλο οι περιουσίες μας που αλλάζουν χέρια από τη μια στιγμή στην άλλη για να χάσει ο νοικοκύρης τον μπούσουλα.  

Γι’ αυτό σου λέω, λύση δεν βλέπω παρά μια και μόνη, τη συνέχιση των παθών μου. Μέσα από τη μαύρη απελπισία ίσως χαράξει μια ακτίνα το σκοτάδι. Αλλά τα πάθη να τα νιώσουν όλοι ως πάθη και να τα βιώσουν και να τα αναλάβουν, μετανοώντας. Κι πρώτη η παιδεία. Που μιλά για τα δικαιώματα των πάντων, αφήνοντας έξω τα δικά μας.