Θαμπώνουν τους βαρβάρους
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Ο νορβηγός ήταν παιδί γραμματισμένο, κάτι άκουσε περί «βαρβάρων», κάτι που να «θαμπώνει τους βαρβάρους», αυτό επιζητούσε μετά πόθου βαθυτάτου, γι’ αυτό, όταν ήλθε η ώρα, παρέταξε τους Σκώτους με τα κιλτς τους, με όπλα αστραφτερά για το «παρουσιάστε» κι έστρωσε κόκκινο χαλί, ποιος τη χάρη τους, οπότε, δυο ηγετίσκοι κρατιδίων ένα κόκκινο χαλί τσαλαπατούν κι έτσι τους χρήζει αυθωρεί και παραχρήμα ίσους, κατά παράβαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που χαρακτηρίζουν τις ενέργειες των τουρκοκυπρίων αποσχιστικές.
Ήταν εκεί κι οπαδοί της λύσης, «λύση και τώρα μάλιστα» μα δε μας λεν τι είδους την θέλουν, μετά πολλών εποίκων, μετά πολλών τούρκων στρατιωτών, μετά πολλής επεμβατικής δικαιοδοσίας στην Τουρκία ή μετά ολίγης ή καθόλου. Ακόμα κανείς απ’ αυτούς δεν μας λέγει τι κερδίσαμε εμείς τόσα χρόνια στις συνομιλίες, εκτός από το δικαίωμα να επιδεικνύουμε ταυτότητες στα οδοφράγματα, να επισκεπτόμαστε το σπίτι μας, να μας κερνούν κάποτε καφέ, αν μας επιτρέπουν οι χρήστες λεγόμενοι την είσοδο. Αλήθεια τι κερδίσαμε τόσα χρόνια στις συνομιλίες; Να καταγραφτεί και να οδεύουμε σε άλλα κέρδη , σε άλλες φωτεινές ανηφοριές, να συνεχίσουμε απ’ εκεί που μείναμε.
Λυπάμαι όμως που πληρώνεται τόσο αδρά ο εκπρόσωπος του διεθνούς οργανισμού για να στρώνει χαλιά και να νομίζει πως ξεγελά βαρβάρους, την ώρα που οι βάρβαροι μπασμένοι για καλά σ’ αυτά τα κόλπα, όχι μόνο τα ανέχονται επί κινδύνω της πατρίδας αλλά και σιωπούν. Γιατί το κόκκινο χαλί σχετίζεται με το αίμα και μας μεταφέρει στην τραγωδία Αγαμέμνων του Αισχύλου, στην Κλυταιμήστρα, που έστρωσε χαλί κόκκινο στον Αγαμέμνονα να τον υποδεχτεί κι ύστερα με τον Αίγισθο τον σκότωσε στα λουτρά μέσα. Θανάσιμος λοιπόν ο συσχετισμός κι άσχημη η ιδέα να υποδεχτεί ο Έιντε με κόκκινο χαλί τους φιλοξενουμένους του, τον ένα μελλοθάνατο, τον άλλο συνεργό στο φόνο. Ή με μεγάλο βάθος σύλληψη. Αν έτσι νομίζετε.
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Ο νορβηγός ήταν παιδί γραμματισμένο, κάτι άκουσε περί «βαρβάρων», κάτι που να «θαμπώνει τους βαρβάρους», αυτό επιζητούσε μετά πόθου βαθυτάτου, γι’ αυτό, όταν ήλθε η ώρα, παρέταξε τους Σκώτους με τα κιλτς τους, με όπλα αστραφτερά για το «παρουσιάστε» κι έστρωσε κόκκινο χαλί, ποιος τη χάρη τους, οπότε, δυο ηγετίσκοι κρατιδίων ένα κόκκινο χαλί τσαλαπατούν κι έτσι τους χρήζει αυθωρεί και παραχρήμα ίσους, κατά παράβαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που χαρακτηρίζουν τις ενέργειες των τουρκοκυπρίων αποσχιστικές.
Ήταν εκεί κι οπαδοί της λύσης, «λύση και τώρα μάλιστα» μα δε μας λεν τι είδους την θέλουν, μετά πολλών εποίκων, μετά πολλών τούρκων στρατιωτών, μετά πολλής επεμβατικής δικαιοδοσίας στην Τουρκία ή μετά ολίγης ή καθόλου. Ακόμα κανείς απ’ αυτούς δεν μας λέγει τι κερδίσαμε εμείς τόσα χρόνια στις συνομιλίες, εκτός από το δικαίωμα να επιδεικνύουμε ταυτότητες στα οδοφράγματα, να επισκεπτόμαστε το σπίτι μας, να μας κερνούν κάποτε καφέ, αν μας επιτρέπουν οι χρήστες λεγόμενοι την είσοδο. Αλήθεια τι κερδίσαμε τόσα χρόνια στις συνομιλίες; Να καταγραφτεί και να οδεύουμε σε άλλα κέρδη , σε άλλες φωτεινές ανηφοριές, να συνεχίσουμε απ’ εκεί που μείναμε.
Λυπάμαι όμως που πληρώνεται τόσο αδρά ο εκπρόσωπος του διεθνούς οργανισμού για να στρώνει χαλιά και να νομίζει πως ξεγελά βαρβάρους, την ώρα που οι βάρβαροι μπασμένοι για καλά σ’ αυτά τα κόλπα, όχι μόνο τα ανέχονται επί κινδύνω της πατρίδας αλλά και σιωπούν. Γιατί το κόκκινο χαλί σχετίζεται με το αίμα και μας μεταφέρει στην τραγωδία Αγαμέμνων του Αισχύλου, στην Κλυταιμήστρα, που έστρωσε χαλί κόκκινο στον Αγαμέμνονα να τον υποδεχτεί κι ύστερα με τον Αίγισθο τον σκότωσε στα λουτρά μέσα. Θανάσιμος λοιπόν ο συσχετισμός κι άσχημη η ιδέα να υποδεχτεί ο Έιντε με κόκκινο χαλί τους φιλοξενουμένους του, τον ένα μελλοθάνατο, τον άλλο συνεργό στο φόνο. Ή με μεγάλο βάθος σύλληψη. Αν έτσι νομίζετε.
