Μακρυγιαννέικα
του Στέλιου Παπαντωνίου
Η επανάληψη
είναι μάνα της γνώσης. Ίσως διαβάζοντας Μακρυγιάννη τακτικότερα, να βάλουμε
γνώση και να πάψουμε να καταγράφουμε τα
σχέδια και τις νίκες της Τουρκίας, γιατί από τη δεκαετία του ’50 ίσαμε σήμερα εκείνη
σχεδιάζει, εφαρμόζει την καταστροφή μας κι εμείς παρακολουθούμε, και μάλιστα συντρέχοντας.
Γράφει λοιπόν ο Μακρυγιάννης:
«Και στο εξής να μάθομε γνώση, αν θέλομε να φκιάσομε χωριό να ζήσομε όλοι
μαζί.» Να μάθουμε γνώση, αλλά φαίνεται πως για μας ισχύει το «αεί παίδες εστέ»,
είμαστε πάντα άπειρα παιδιά και παραμένουμε, με τόσα που πάθαμε να μην
αποκτούμε γνώση, γιατί πώς θα εξηγήσουμε τις επαναλαμβανόμενες υποχωρήσεις, την
εμπιστοσύνη στα λογάκια ενός κι αλλουνού, εγγλέζου κι αμερικανού και το μηδένα
μας κέρδος; Και πώς θα ζήσουμε όλοι
μαζί, σε μια δικοινοτική διζωνική διχοτομική ομοσπονδία; Ας βρεθεί κι ένας να
μας αναφέρει το κέρδος, τόσα χρόνια συνομιλίες, τόσες υποχωρήσεις. Τρέχουμε τώρα ν’ αποδείξουμε πως η απομόνωση
των Τουρκοκυπρίων οφείλεται στην Τουρκία, που παρουσιάζεται από σκηνής η
συνεργάσιμη και νομοταγής, να τη χειροκροτούν Ευρωπαίοι κι Οηέδες θεατράνθρωποι.
« Έγραψα
γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζονται για την πατρίδα
τους, για τη θρησκεία τους· να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: “Έχομε
αγώνες πατρικούς, έχομε θυσίες.” Και να μπαίνουν σε φιλοτιμία και να εργάζονται
στο καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας, ότι θα είναι καλά δικά τους.» Έτσι λέει ο
Μακρυγιάννης κι έτσι έπρεπε να λένε κι οι αγωνιστές: να σκέφτονται τα παιδιά τους πατρικούς αγώνες και τις θυσίες και ν’ αγωνίζονται κι αυτά για
το καλό. Και πού τα βλέπει σήμερα κανείς τα παιδιά και πού τους αγώνες τους; Με
πόσα όνειρα κτίστηκε το πανεπιστήμιο εκείνο; Οι νέοι πρωτοπόροι των αγώνων για
την απελευθέρωση της πατρίδας, πιστεύαμε, και μείναμε στην ονειροπόληση. Τα παιδιά
περιμένουν πότε να τους δοθεί το σύνθημα
από τα κομματικά όργανα. Κι όμως μπορούν οι νέοι μας να είναι διπλωματικοί
εκπρόσωποι της χώρας μας και των δικαίων της, αν οργανωθούν κατάλληλα, με τόσα
σύγχρονα πολυμέσα που διαθέτουν, ας αναθέσει και καμιά δουλειά το Υπουργείο
Εξωτερικών στα πανεπιστήμια και στη νεολαία.
« Όχι όμως να φαντάζονται (περηφανεύονται) για τα κατορθώματα τα
πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν το νόμο, και να 'χουν την
επιρροή για ικανότη». Πρωταθλητές εμείς στην εκπόρνευση της αρετής, στην
καταπάτηση των νόμων και προπάντων στην επιρροή, που νομίζουμε ικανότητα- παλιά
μας τέχνη. Γι’ αυτό κι η μια κατραπακιά διαδέχεται την άλλη, η εθνική την
οικονομική, την πνευματική πάνω απ’ όλα.
Και το καλύτερο: «Να ’ρθει ένας να μου
ειπεί ότι θα πάει ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι (δέχομαι) να μου βγάλει και τα
δυο μου μάτια. Ότι, αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει.
Αν η πατρίδα μου είναι αχαμνά, δέκα μάτια να ’χω, στραβός θα να είμαι.» Μόνο ο
Περικλής είπε τέτοια λόγια. Στην αρχαιότητα: Αν το σύνολο ευτυχεί, μπορεί να βοηθήσει τον
αδύναμο πολίτη, αν ο πολίτης ευτυχεί και το σύνολο δυστυχεί, παρασέρνει μαζί
του και τον ευτυχούντα στον γκρεμό.
Κι
αλλού, ο Μακρυγιάννης: «Μου λέγει: Τον βασιλέα δεν τον αγαπάς; Όχι του λέγω, δεν ξέρω ψέματα. Όταν χαθεί η
πατρίδα μου, ούτε αυτός μ’ έχει υπήκογόν του, ούτε εγώ βασιλέα.» Κι εμείς; Το κομματικό συμφέρον υπεράνω όλων,
απόδειξη , «το κόμμα (το βασιλέα) και τα μάτια σας»… γενικώς ομιλούντες.
Δασκάλους έχει ο ελληνισμός. Δεν φταίνε
αν τους έχουμε παρατημένους και το ρίξαμε στην πολυπολιτισμικότητα!!!
