Στέλιου Παπαντωνίου
Του Ασώτου
Ω, πόσων αγαθών ο άθλιος
Εμαυτόν εστέρησα.
Δεν είναι
μόνο η σοφή παραβολή
Η παραστατικότητα
της αφήγησης
Μπροστά μας κάθε
χρόνο να συστεγάζεται με τους χοίρους
Να συντρώγει
τα βαλανίδια
Κι ύστερα να
επιστρέφει στις πατρικές αγκάλες.
Ο μόσχος ο
σιτευτός είναι μια μεγάλη σφραγίδα
Στην ψυχή
των χριστιανών
Από την
παιδική μας ηλικία
Μια τεράστια
χαρά που απλώνεται στο χωριό, στην ενορία
Και προσκαλεί
στο δείπνο.
Ο αδελφός
πάντα σε παρένθεση,
Δευτεραγωνιστής,
κομπάρσος.
Δεν είναι μόνο η παραβολή.
Είναι του
εσπερινού τα τροπάρια και το δοξαστικό εκείνο
Μελωδίες του
Βυζαντίου γονατίζουν την ψυχή
Στεναγμοί και
θλίψεις, βαθιές χαρακιές.
Η σοφία των
Πατέρων της Εκκλησίας μεταγγίζεται με το λόγο
Τη μουσική,
τη ζωγραφία
Το κλίμα της
συγχώρεσης, της άφεσης,
Της Πατρικής
αγκάλης.
Ω πόσων αγαθών εμαυτόν εστέρησα!
