Οι
κότες και το στάρι
Του
Στέλιου Παπαντωνίου
Είναι
γνωστό το ανέκδοτο του ελληνοκύπριου που νόμιζε πως είναι σιτάρι και φοβόταν
πως θα τον φαν οι τουρκοκύπριοι κότες. Ύστερα από τεσσάρων χρόνων θεραπευτήριες
επισκέψεις στον τρελλογιατρό – όσης διάρκειας κι η καλλιέργεια στα σχολεία του υψηλού και
ευγενούς στόχου της κυβέρνησης Χριστόφια για ειρηνική συμβίωση ελληνοκυπρίων
και τουρκοκυπρίων -(ήταν τότε που νόμιζε πως με ένα καφέ με τον Ταλάτ θα λύσει
το κυπριακό πρόβλημα, όπως έβλεπε να λύνονται
τα προβλήματα στον καφενέ του χωριού του) πήγε στο γιατρό βέβαιος πια πως είχε
θεραπευτεί: μόνο μια απορία, γιατρέ μου, οι κότες το ξέρουν πως δεν είμαι
στάρι; Έτσι κι η δική μας απορία, εμείς το ξέρουμε πως είμαστε πολίτες της Κυπριακής
Δημοκρατίας, με τις φορολογίες και τα καθήκοντά μας, οι Τουρκοκύπριοι το ξέρουν
πως οι πολίτες εκτός των δικαιωμάτων έχουν κι υποχρεώσεις, ή συνεχίζουν να θεωρούν
εαυτούς κότες, κι εμάς το στάρι για καθημερινό τσιμπούσι;
Το
θυμηθήκαμε με τις δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας στα μέλη της αντιπροσωπείας
του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Οι τουρκοκύπριοι φοβούνται πραγματικά
πως θα απολέσουν την κυπριακή τους ταυτότητα. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως οι τουρκοκύπριοι
είναι κύπριοι με τη δική τους κυπριακή συνείδηση…και πρέπει η ελληνοκυπριακή
κοινότητα ( το στάρι) να το κατανοήσει και να αποδεχτεί τους τουρκοκυπρίους (τις
κότες ) με τη διαφορετικότητά τους ως Κύπριους πολίτες ισότιμους με όλους τους άλλους
πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τούτο πρέπει να ληφθεί υπόψη από την
ελληνοκυπριακή κοινότητα, από τους ελληνοκύπριους πολιτικούς παράγοντες.»
Κι
εμείς τα στάρια ξαναρωτούμε, εμείς καταλάβαμε πως είμαστε άνθρωποι, οι κότες το
κατάλαβαν; Γιατί ο ως τώρα ρόλος τους δεν είναι παρά του εκμεταλλευτή των
ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ή, για να θυμηθούμε και τον αδικοχαμένο
στα σχολεία στόχο της τετραετίας για ειρηνική συμβίωση με τους τουρκοκυπρίους,
ποιος ο απολογισμός;
Οι
τουρκοκύπριοι μπαινοβγαίνουν ελεύθερα με τις τουρκοκυπριακές ταυτότητες στις ελεύθερες περιοχές, με τα εγγεγραμμένα στο ψευδοκράτος
αυτοκίνητά τους, μοναδική χώρα στον κόσμο με τον ίδιο ακριβώς αριθμό να
κυκλοφορούν νόμιμα δυο αυτοκίνητα στους δρόμους της , με το ελεύθερο και τα
πρωτεία τους στα δημόσια νοσοκομεία, όλοι ανεξαίρετα δικαιούνται δωρεάν
ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, με τις δουλειές τους εδώ στην οικοδομική
ιδιαίτερα βιομηχανία, ακόμα και εκκλησιές χτίζουν, χωρίς να ντρέπεται ο εργολάβος, με
την πρόσληψή τους για πολιτικούς λόγους στα Υπουργεία της Κυπριακής
Δημοκρατίας, με όλα τα παρεπόμενα, αναγνώριση τουρκοκυπριακών πανεπιστημίων και
άλλα, με τη μεγάλη δωρεά μας της ηλεκτροδότησης των κατεχομένων, καθένας από μας πλήρωσε και πληρώνει από το 1964
χιλιάδες ευρώ, γιατί οι τουρκοκύπριοι αρνούνται να πληρώσουν, δωρεάν ρεύμα στα στρατόπεδα και φυλάκια του
εχθρού- σαν δεν ντρεπόμαστε- παράνομη διακίνηση γεωργικών προϊόντων από τα κατεχόμενα, τρύπα τα οδοφράγματα για
απαγωγές παιδιών, (άλλη είδηση την ίδια μέρα στο Φιλελεύθερο-5 Σεπτεμβρίου
2012),συνεργασία ελληνοκυπρίων με τουρκοκυπρίους στα καζίνο, ίσως η
μόνη είδηση επιτυχίας του στόχου της τετραετίας στα σχολεία.
Το
πραγματικό όμως κέρδος για μας από τον τετραετή στόχο στα σχολεία είναι πως αυτός
συνέβαλε τα μέγιστα στην αυτογνωσία μας κι έτσι μπορούμε αναντίρρητα να ανακηρυχτούμε
«Το Ηλιθιοδέστερο Ραγιαδίστικο Σιτάρι
των Πανελλήνων».
