Πάλι και πάλι
Διαβάζοντας ένα
μυθιστόρημα γραμμένο από άλλον, μπαινοβγαίνεις σε ξένο σπίτι μαζί του,
γνωρίζεις κόσμο και κοσμάκη, πρώτη φορά βλέπεις πολλά, μερικά ίσως να σου είναι
γνωστά, στη γειτονιά μου δεν ήταν έτσι τα πράματα, δεν υπήρχε πρώτα πρώτα ξένο
σπίτι, όλα δικά μας ήταν, ανοιχτές πόρτες ή με μια σπρωξιά έδινες μέσα, ολίγον
αγενές αλλά αυτό συνέβαινε, μέχρι να μάθουμε τρόπους, ήξερες πού είναι το
μαγειριό, ποιο το τραπέζι που διαβάζει ο φίλος, το δωμάτιό του αν έμενε μόνος,
αλλά τότε πού, ήταν κάτι σπιταρώνες στην οδό Μεγάλου Κωνσταντίνου, μεγάλος
ηλιακός, μεγάλες κάμαρες, σε καθεμιά και μια οικογένεια, με τρία παιδιά,
πατέρας και μητέρα, της ηλικίας μας, μιλάμε για το 55, ύστερα άρχισαν οι
φασαρίες, κοντά οι Τούρκοι, μας ξερίζωσαν τα μικράτα μας, την περβόλα που
παίζαμε μπάλα, με τις δικές μας φανέλες, τα δικά μας χειροποίητα δίχτυα στις
πόρτες του φουτμπώλ, η γειτόνισσα να φωνάζει μόλις έπεφτε η μπάλα στην αυλή
της, φέρε το σουβλίιιιιι, τρέχαμε κι εμείς να παρακαλούμε, όι θκειά όι, μια
μπάλα για όλη τη γειτονιά, πολύτιμα πράματα, δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν τους
χωνεύω.
