Πάλι και πάλι 3
Δεν είχαμε σκυλιά, δεν είχαμε γατιά, μόνο άνθρωποι πολλοί στο σπίτι, κάποτε
μέτρησα δεκατρείς, γονιοί, αδελφοί, θείοι και θείες, παππούδες γιαγιάδες, να
μπαινοβγαίνουν στις κάμαρες, να κάθονται στο λιακωτό, να βάζουν το σταυρό μόλις
έβλεπαν το φως της ημέρας, «Έλα η δύναμή σου Θεέ μου», λόγια ευλογημένα, και το
καπνιστήρι να μην λείπει, «Να πάει πάσα κακόν», κάποτε με τα κάρβουνα, κάποτε
με σπίρτο του πετεβίνου κάτω από τα φύλλα της ελιάς, κι αυτή πάντα, ανελλιπώς
στην εκκλησιά την Κυριακή των Βαΐων, μέσα στο άσπρο μαξιλαρόντυμα, τα γράμματα
της πένας, παλιές εικόνες, με το καντήλι
πάντα αναμμένο με λάδι της ελιάς στο εικονοστάσι, ξύλα και σπόντες, δεν
χρειαζόταν και τίποτε άλλο, πάντα εκ των ενόντων, χειροποίητο και αυτοδίδακτα.
