Θυμάμαι καμιά
φορά τους ταξιτζήδες στην Αθήνα του καιρού μας, 1961, καραμανλικό κράτος, και
ν’ αρχίζουν για την ακρίβεια της ζωής και τη φτώχεια και πώς να τα βγάλουν
πέρα, περισσότερο όμως ανεξίτηλα στο μυαλό εκείνα τα μυστικά, «μη μιλάτε, να
προσέχετε, οι τοίχοι έχουν αφτιά», αυτοί γνώριζαν καλύτερα, κάπως έτσι και στο
κουρείο της Πανεπιστημιακής Λέσχης, ο κουρέας γνώστης της πολιτικής, να αναλύει
με τον τρόπο του, «εσείς όμως να προσέχετε», κι ο ναύτης στο καράβι, όλα τα
ήξερε, πανεπιστημιακός, την νεότερη Ιστορία, τον εμφύλιο, εμείς ακουστά τα
είχαμε, όμως το ναυτάκι μελετημένο στα πάντα, ονόματα για μας πρωτάκουστα,
διεθνείς σχέσεις, πωωω ρε παιδί μου, ύστερα, «πατρίδα, να σου δώσω μια κούτα
τσιγάρα, θα σε περιμένει έξω ο δικός μου να του τα δώσεις» κουτάβια εμείς!
