Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Πήγαμε στον Αγρό,
στο προαύλιο της εκκλησίας του Τιμίου Προδρόμου, αφού εκεί λειτουργούσε ο
Παπαχριστόδουλος Αυγουστή, που φιλοξενούσε στα σπίτια του τους ήρωες μαχητές
της ΕΟΚΑ, για να παρουσιάσουμε το λεύκωμα «Τα Τελευταία Χριστούγεννα του
Αυξεντίου».
Ήταν βραδάκι, υποβλητική
ατμόσφαιρα, άνοιξε το πρόγραμμα ο Λάζαρος Μαύρος, γνώστης των πραγμάτων, με
πολλή πείρα και γνώσεις, να μεταδίδει τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό, να τον
παρακολουθούν λέξη προς λέξη. Ακολούθησε ο Υπουργός της Παιδείας, ένδειξη πως
όντως τα λευκώματα που εκδίδει η Κεντρική Ασφαλιστική έχουν την παιδευτική τους
αξία, είπα τα δικά μου, ο Πέτρος ο Παπαπέτρου στο σπίτι με κόβιτ, άντε τώρα,
ένας άνθρωπος που έδωσε την ψυχή του για την έκδοση να απουσιάζει, είπαμε γι’
αυτόν και την Αυγή τα καλύτερα, διάβασε ο Στέλιος ο Παπαχριστοδούλου τα δικά
του όπως τα είχα αποδώσει στο λεύκωμα, η μνήμη να λειτουργεί και να ζωντανεύει,
ο Χρήστος Μιχάλαρος κι η Ιλιάνα Κουλαφέτη είχαν κάμει ένα ντοκιμαντέρ μικρού
μήκους, βρήκαν τους αγωνιστές του τότε, να θυμούνται τώρα και να μας λεν πώς
έζησαν εκείνη τη νύχτα, κι όλα αυτά να προβάλλονται στον πέτρινο τοίχο της
εκκλησιάς, άλλη θέα των πραγμάτων. Ήρθε το αποκορύφωμα, μια μουσικοθεατρική
παράσταση, η Έλενα Χατζηαυξέντη είχε ήδη δοκιμαστεί και στην περσινή παρουσίαση
του λευκώματος «Κρυφοί Ανέμοι» εκεί στον καθεδρικό του Άϊ Γιάννη, αλλά εδώ
ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ήταν μια τελετουργία, ένα αρχαίο βυζαντινό νεοελληνικό
δρώμενο, μια ιέρεια της τέχνης να συνθέτει ένα σενάριο, άριστα μελετημένο, να
σκηνοθετεί, να χρησιμοποιεί τα αντικείμενα σύμβολα των ανθρώπων, του παπά, της
παπαδιάς, και να συγκινεί με το ύφος και
το ήθος, την επικοινωνία με το κοινό, προπάντων όμως να ζει και να κινείται
στον κόσμο του καιρού εκείνου, να γλιστρά στις χαραμάδες του χρόνου και του
χώρου, με τη συνοδεία σεμνών παιδιών μουσικών, του Βασίλη Φιλίππου, Χαράλαμπου
Παντελή, Γιώργου Λάμπρου. Είναι κι άλλοι που εργάστηκαν βέβαια, η Βενετία, η
Χαρά, ο Χριστάκης, ο Κώστας, ο Αυξέντης, χαρά μας που νέα παιδιά με τάλαντο
αγαπούν τόσο τη δουλειά τους. Ο αφανής όπως πάντα ήρως, ο Στέλιος Γεωργαλλίδης,
γιατί συνέλαβε και έφερε σε πέρας το όραμά του για τη χρονιά, την παρουσίαση
του λευκώματος με μοναδικό τρόπο, μια συγκίνηση να απλώνεται σ΄ όλους όσοι
παρακολουθήσαμε, κι ύστερα να καθόμαστε στο τραπέζι όλοι, τι έφαγαν εκείνη τη
βραδιά τότε, ν’ ακολουθούμε κι εμείς, άντε τώρα να ξεπληρώνεις με ένα
ευχαριστώ. Μην ξεχάσεις την Κυπρούλα.
