Τρομερέ Αύγουστε
Οι εικόνες είναι
εκεί, συγκλονιστικές με όλη τη σημασία της λέξης, από τους βομβαρδισμούς στην
Τηλλυρία ως τους συλληφθέντες το 1974 από τους Τούρκους. Είναι κάτι ματιές στον
εχθρό αλησμόνητες, όλη η αδικία σ’ ένα βλέμμα, ο αδύνατος απέναντι στον δυνατό,
τον βάρβαρο, τον καταπατητή κάθε δικαίου, αφού είναι εισβολέας στην πατρίδα μας.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν από τότε, το 64, το 74, το 96, ο Τάσος Ισαάκ, ο
Σολωμός Σολωμού, δεν ξεχνώ τα χτυπήματα μέχρι θανάτου, το μίσος και την
μοχθηρότητα, τη ζωική κτηνωδία, την κτηνώδη πράξη του θανάτου του ανθρώπου από μισάνθρωπο.
Κι όλα αυτά
φτάνουν ως τις μέρες μας, καθημερινά εδώ και χρόνια, είτε Ερντογάν λέγεται είτε
Τατάρ, προηγουμένως ήταν ο Ντεκτάς και ο Κουτσούκ, οι φωνάρες οι ίδιες, άγριες και
απειλητικές, μ’ ένα στόμα έτοιμο να μασήσει, να καταβροχθίσει, ό τι δεν είναι
δικό του, κι αυτό ηλιθίως λέγεται αναθεωρητισμός. Μα είναι επεκτατισμός,
ιμπεριαλισμός, χιτλερισμός. Κι όλοι εμείς να παρακολουθούμε και να διερωτώμαστε:
τι θα πει σήμερα, τι θα πει αύριο, πού θα πάει το πλοίο, πού θα υπερίπτανται τα
αεροπλάνα, ποιον αέρα και θάλασσα και ΑΟΖ θα καταπατούν οι νταήδες της περιοχής,
τα τσομπανόσκυλα, τα σκυλιά;
Μας βλέπω να
πεθαίνουμε με τον μουεζίνη να μεγαφωνεί, κι αυτό το έχουμε συνηθίσει στη
γειτονιά μου. Αλλά έχουμε παιδιά και εγγόνια, και πρέπει πια να αποφασίσουμε
πως θα μείνουν εδώ, θα ζήσουν θα δημιουργήσουν θα συνεχίσουν έναν πολιτισμό. Έναν.
Γι’ αυτό και η ανάγκη και πάλιν και πάλιν. Δύναμη στην άμυνα. Άμυνα η δύναμή μας.
Εμψυχώστε τα παιδιά από τα σχολεία. Ξαναφέρτε την ελπίδα στους ώριμους και
γέροντες. Να δουν καλύτερες μέρες. Ελευθερίας. Μη λησμονώντας το θουκυδίδειο
εκείνο, «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον». Πρώτη άρα η
ευψυχία, η δυνατή ψυχή, η αντρειωμένη, που χτίζεται και θεμελιώνεται με την πραγματική
παιδεία του ελεύθερου ανθρώπου. Παραμερίστε τα περιττά. Ενός εστι χρεία.
