Οι τουρκογριστιανοί
Από χτές
από σήμερα, άρχιζε κι η προσφυγιά, πριν σαράντα εννέα χρόνια, κι όταν έρθει η
ώρα να μιλήσω γι’ αυτήν το αποφεύγω, είναι ένας κόμπος πολύ μεγάλος, δεν έχει
ακόμα διαλυθεί λυθεί αναλυθεί, μια πληγή μοναδική, της τύχης, της μοίρας, όπως
κι αν το πεις, γιατί εσύ ήσουν ο πρόσφυγας, σε έκαναν οι συνθήκες, κι οι άλλοι
που δεν, είχαν ήδη σχηματίσει γνώμη: θέλεις να τους καταστρέψεις το σπίτι τους,
αφού εσύ δεν έχεις. Δεν ξέρεις από σπίτια έστω κι αν εγκατέλειψες σπιταρώνες,
με τους κήπους ή τους παραδείσους τους, λοιπόν, έπρεπε να σε παρακολουθούν, με
το μισό μάτι στην αρχή κι ύστερα με το ένα με τα δυο με τα κοστέσσερα, “τι
κάνει αυτός, τι νομίζει, μα δεν του ενοικίασα και την αυλή, και δεν προσέχει καθόλου
το νερό και το σπίτι”, κι ήταν ίσως ένα χαλαμάντουρο, και σου έπαιρνε ένα ένα
τα δικαιώματα, ευτυχώς δεν είχες σκυλί, αλλά είχες παιδί, μόλις έκανε τα πρώτα
βήματα, “πρόσεχε, μη, και γιατί η μαύρη στάμπα στο μπάνιο”, “μόλις πάτησε να κρεμάσω
κουρτίνα”, “για να ρίξω νερό να δω”, κι αν έφευγες, κατέβαινε ο έλεγχος της
οικογενείας, “έτσι ήταν; έτσι τα έκαμε; κι έχει πάγιο μέσα, να υπολογίσουμε τις
ζημιές”, εσύ στο μεταξύ ετοίμαζες βαλίτσες, κάθε μέρα έρχονταν οι ειδήσεις, θα
επιτρέψουν στα σπίτια τους, θα επιστρέψουν, οι βαλίτσες εκεί, να ανοιγοκλείνουν,
είναι πολλά, τα αποφεύγω, έζησα καταστάσεις αναξιοπρέπειας, ένα μεγάλο τραύμα.
Κι έτσι γνώρισα και τους τούρκους και τους τουρκογριστιανούς.
