Το παρελθόν του κανονικού
“Το βιβλίο
είναι μπροστά σου”, μου είπε, “άνοιξέ το, στο στόμα σου θα φαίνεται γλυκό, κι
ύστερα σαν κατέβη στο στομάχι θ’ αρχίσει να πικρίζει”, “μα έτσι ήταν ο παράδεισος”, του λέω, “ανάμιχτος
γλυκός και πικρός, μια μεγάλη οικογένεια κι όλοι οι γείτονες στο ίδιο σπίτι τις
νύχτες, όταν έρχονταν να μας κάψουν, με πάλες και ρόπαλα, μα εκεί, στην ίδια τη
γειτονιά, στην αυλή της εκκλησιάς ήταν το γήπεδο και το γυμναστήριο και το κρυφτό
κι η μπάλα, ενώ πολύ κοντά ήταν τα τείχη και τα δημοτικά, κι η εκκλησιά του άη
Γιώργη, ο βοηθός μας στις εξετάσεις, ένα κεράκι και μια ευχή, κι ο μαθητόκοσμος
μπαινόβγαινε, τον νιώθαμε άνθρωπο δικό μας, με τις αγωνίες και τις χαρές μας.
Ήταν νύχτες
που οι εγγλέζοι επέβαλλαν κέρφιου και δεν μπορούσε κανείς να κινηθεί, τότε
μέναμε στο σπίτι και παρακολουθούσαμε από τις γρίλιες των παραθύρων τους
επικουρικούς, ένα γελοίο κεφάλαιο της αγγλικής αποικιοκρατίας, μα ήξεραν να
χτυπούν με τα γκλοπς, στις διαδηλώσεις ήταν οι πρώτοι που αντιμετωπίζαμε, πίσω
οι εγγλέζοι με τα όπλα και τα δακρυγόνα.
Έτσι
μεγαλώνοντας στον παράδεισό μας, κλάψαμε που
μας εξόρισαν με τα όπλα, κατάστρεψαν μεγάλο μέρος της γειτονιάς, να μείνει μόνο ένα
πέταλο, η εκκλησιά μας και καμιά δεκαριά σπίτια. Δεν επιδιώξαμε εμείς την έξωση
των γειτόνων, εκείνοι σχεδίαζαν ή καλύτερα εφάρμοζαν άλλων τα σχέδια, και τώρα,
διχοτομημένοι μετά το 74, όσο κι αν μιλούμε για συνομιλίες, δεν μπορούμε να
ξεχνούμε με ποιους.”
“Ό τι και
να πεις το στρέφουν εναντίον σου”, μου λέει, “διακηρύξεις έχετε ήδη υπογράψει. Δεν
βλέπω όμως πώς θα εφαρμόσετε τα γραφόμενα. Ας είναι και στο καφενείο της γειτονιάς,
βρεθείτε να τα πείτε, σχεδιάστε τη δράση, θεωρητικά όλα καλά, κι ας είναι το
ελάχιστο που ζητάτε, που όλοι έχουν, ένα κανονικό κράτος”.
