σεφερικά

 Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους∙

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο∙

χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος

μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας

και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.

Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,

άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν∙

σαν έρθει ο θέρος

προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι∙

σαν έρθει ο θέρος

άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό

άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.

Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,

σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;

Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;

Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;

Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.

Ευτυχώς που τα είπε ο Σεφέρης τόσο ωραία κι επιτυχημένα, τώρα που διαβάζω τις εφημερίδες πριν πενήντα χρόνια, τέτοιες μέρες, και βλέπω τον αγώνα στην Κύπρο να κρατηθεί η δημοκρατία και τον Γκιζίκη να διαβάζει την επιστολή, και σε λίγο το πραξικόπημα, αυτό το ύστερα είναι το συνταρακτικό, άρχισαν να καταφθάνουν στο γραφείο του οκταημέρου τηλεγραφήματα από κάθε κατεύθυνση κι ευχαριστούσαν τον πραξικοπηματία, καλά τους τα είπε τότε ο Καραμανλής, μόλις είχε επανέλθει στην Ελλάδα κι άρχισαν να στέλλουν σ’ αυτόν τηλεγραφήματα, την ώρα που πριν λίγες μέρες υποδέχονταν μετά βαϊων και κλάδων τον Ιωαννίδη και τους συν αυτώ, «σταματήστε αυτό το παιχνίδι», τους είπε, «αφού χτες ακόμα στέλλατε στη χούντα τηλεγραφήματα»… Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο…