«Και εν τη ημέρα εκείνη εξελεύσεται ύδωρ ζων εξ Ιερουσαλήμ, το ήμισυ αυτού εις την θάλασσαν την πρώτην και το ήμισυ αυτού εις την θάλασσαν την εσχάτην, εν θέρει και έαρι έσται ούτως.» Και το πρώτο νερό της θάλασσας ήταν η Κερύνεια και τα περίχωρα, αρχίζοντας από την κατηφόρα των Πανάγρων, τεράστιες πέτρες κι η οσμή του πελάγου, κι ύστερα, από τα παιδικά καλοκαίρια στην Αϊρκώτισσα και το Πέντε μίλι και το Έξι μίλι, μαθητούδια τέτοιες μέρες, μόλις τελειώναμε τις εξετάσεις, παίρναμε μαζί μας στο σχολείο και τα απαραίτητα, κι ολόισια στο ΟΧΙ, στου Τσέντα, λεωφορεία της γραμμής, για την Κερύνεια, τον άη Γιώργκη, κι ύστερα ήρθε η μεγάλη εκείνη παραδεισένια αγκαλιά του αγίου Επικτήτου, με την καλύφη ολοκαλόκαιρα, κι ο Σκάρος με τα ξαδέλφια κι η θεία Μοιρού στο πραγματικό μοναστήρι, το σπίτι τους με τις καμάρες και το μαγγανοπήγαδο, κι ύστερα έπεσε βροχή πύρινη από τον ουρανό, και κατέκαψε τα πάντα, δεν άφησε τίποτε, στο μυαλό μαύρα κατάμαυρα, ξηλωμένοι σταυροί στα κοιμητήρια αναποδογυρισμένοι, αλλόκοτα κτίσματα, κι απορώ με όσους λεν πως ευτυχούν να τα επισκέπτονται, ξένοι στον τόπο μας και κλαμένοι
