ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Από μια παλιά φωτογραφία ξεκίνησαν όλα, με τον Ολυμπιακό καμένο το
1958. Για τη νεολαία της εποχής, τους γυμνασιόπαιδες και μη, ο Ολυμπιακός ήταν κέντρο
εθνικής διαπαιδαγώγησης και εκδηλώσεων. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, απογεύματα ιδιαίτερα, ο μαθητής τότε της ΣΤ γυμνασίου Μανώλης Χριστοφίδης μας συγκέντρωνε σε μια αίθουσα και μας
μιλούσε για τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα, για τον οποίον δεν ξέραμε τίποτε. Άλλες φορές το
μάθημα ήταν για την ιστορία της Κύπρου και τον ελληνικό πολιτισμό. Ο Ολυμπιακός είχε οργανώσει δική του χορωδία από μαθητές 12 ως 18 χρονών την οποία διηύθυνε
τότε ο Ανδρέας Κουκκίδης, ο ιεροψάλτης του Καθεδρικού ναού του Αποστόλου Βαρνάβα. Αν καμιά φορά έλειπε, τον αντικαθιστούσα.
Μεταβαίναμε ομαδικά σε μνημόσυνα ηρώων, σε διάφορες εθνικές γιορτές εθνικοφρόνων σωματείων στα
περίχωρα της Λευκωσίας, θυμάμαι μια επίσκεψη στον Ηρακλή Γερολάκκου, και σε μνημόσυνα ή σε ταφές ηρώων, όπως στον Μαραθόβουνο του Κώστα Λοΐζου. Ο Ολυμπιακός είχε δική
του ορχήστρα, χορωδία, ποδοσφαιρική ομάδα και αποτελούσε πράγματι για την περιοχή ένα κέντρο εθνικής διαπαιδαγώγησης. Και αυτό βέβαια το γνώριζαν οι Τούρκοι.
