Χάρη Σπανού, Σκιές
Πολύ εύκολα κρίνεις
ένα διήγημα στο φέιζπουκ, βάζεις μια καρδούλα, ένα λάικ, καλό είναι, εξάλλου η Χάρη
τελευταία ακόμα κλήθηκε σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό, αλλά τι έχει, τι την διακρίνει,
τι κρύβει; Μα δεν βλέπεις με πόση λεπτομέρεια περιγράφει, εμβαθύνει, πώς ρέει ο
λόγος, συνειρμός άριστος, παρασύρει τον αναγνώστη, κι είναι μέσα η ίδια
οικογενειακώς, ονόματα αρχαία, όπως θα τα ήθελε, μυρουδιές της Χώρας, και αυτή
η σκόνη στη μύτη, κι ο κήπος κι οι δουλειές του σπιτιού, νομίζεις πως κάθεσαι
κι εσύ εκεί, και παρακολουθείς, και ακολουθείς, μιλά για τα πρόσωπα, τα
πράγματα, μια φιλοσοφική διάθεση, αποδοχή των γιγνομένων, ο καθένας ο εαυτός
του, αυτός είναι, αυτός έγινε, δεμένος
με το όλον, και το περιβάλλον του, το περιβάλλον τους ή το δικό μας. Μυρουδιές της
γειτονιάς και του σπιτιού, αυτές προπάντων εισχωρούν στον αναγνώστη κι έτσι
αναπνέει κι αυτός με τους ζωντανούς του διηγήματος. Οικείοι άνθρωποι.
