Στέλιου
Παπαντωνίου
Θρηνώδες
Αυτά τα
σκληρά λέπια
Στα σπλάχνα
των κορυδαλλών
Βγαλμένα με τα
χρόνια
Ποτισμένα τη
χολή
Σφιχτοδέσαν με
τ’ αλυσοδεμένα μερόνυχτα
Με των
ανομιών μας τα πλήθη.
Βουβαμένοι
προβολείς
Βυθισμένοι στην
πίσσα και στο κατράμι
Τσιρίζουν στα
κλώνια τα πουλιά
Κουρνιάζουν τυφλωμένα.
Πριν εξήντα
τόσα χρόνια
Τριγύριζες στον
ήλιο γυμνή κοπελούδα
Γλυκαίνοντας
τις ζητωκραυγές μας
Οι
μερακλήδες χύναν το αίμα τους στο διάσελο
Οι μικροί μαθητές
σε απάγγελλαν στους τοίχους
Οι καμπάνες
δεν έκλειναν το στόμα
Διάβαζαν φυλλάδια
στον όρθρο και στα σπερνά.
Πόσες βούφες
πόση αλατζιά
Πόσες γαλανόλευκες
σημαίες να υφάνουμε
Πόσα σκοινιά
στην αγχόνη
Μ’ ένα βιολί
κι ένα πιστόλι.
Κι ο
Μαχαιράς μια λίμνη αίματος πυρωμένου
Να κατεβαίνει
ως τη Μεσαρκά
Και να
ποτίζει και να ποτίζει!
Προς το
παρόν μας σφίγγουν το λαιμό οι βαρβάροι!
