Στέλιου
Παπαντωνίου
Σ’ αρέσει το
κόκκινο
Σ’ αρέσει το
κόκκινο
μα δεν
κοκκινίζεις,
με ένα
τεράστιο στόμα ορθάνοιχτο
καταβροχθίζεις
και μιλάς, πολλά
κι άγαρμπα,
βασιλεύς των
βασιλευόντων
μέγας
αρχιποίμενας
μέγας
πατισάχ πάσης υδρογείου
Κι ο καλός Θεός
μου
σ΄ έχρισε
γείτονά μου
να μου
κατατρώς τις αίγες
τα τυριά, τους
άνθρακες και τους υδρογονάνθρακες,
παν σπέρμα
επί της γης ταύτης
τους ζωντανούς
και τους νεκρούς μου στο κοιμητήρια
κι ύστερα μου
λεν
πρέπει να
αγαπάς τους αδελφούς,
ραγιάς των
ραγιάδων
οσφυοκάμπτης
που ατενίζει
τις πράξεις σου και βοά:
«να τον
νομιμοποιήσουμε, ίσως βρει το σωστό δρόμο,
να τον
νομιμοποιήσουμε, να κάμνει λιγότερες παρανομίες,
να του νομιμοποιήσουμε
τις παρανομίες
για να μην
είναι παράνομος,
να τον
εξευρωπαϊσουμε
να γίνει
πολιτισμένος κλέφτης ψεύτης λωπεκδύτης
φονιάς,
κλεφταποδόχος.
Έχουν κι οι
λέξεις την αξίας τους
Μην το
ξεχνάμε!.
