Οι συνεχείς τουρκικές εισβολές
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Σκέφτομαι λοιπόν τι μάταιες και ψευδείς είναι κι αυτές οι
λεγόμενες συνομιλίες για λύση του κυπριακού. Γιατί ο ΄Αιντα ήλθε και δεν θα
απέλθει αν δεν πηγαινοέρχεται και συνομιλεί μια με τον άλλο μια με τον ένα
κοντόθεν ή μακρόθεν. Αυτός τη δουλειά του θα κάνει, το παντεσπάνι του να βγάλει
ο άνθρωπος, αφού είναι και πεπεισμένος πως το κυπριακό μπορεί να λυθεί και πολύ
γρήγορα μάλιστα, μην ξεχνάμε πως ενθουσίασε και τον πατέρα των ακελιστών με τις
γνώσεις του στις λεπτομέρειες. Διαβασμένο παιδί με φροντιστήριο ή άνευ.
Εκείνο όμως το μεγάλο θέμα των εγγυήσεων θα μένει πάντα
πίσω, ή θα λυθεί κατά που θέλει η Τουρκία, ή κι αν δεν υπογραφεί συμφωνία με
εγγυήσεις, η μεγάλη σουλτάνα της περιοχής θα εισέρχεται θορυβωδώς στα καράβια
της και θα σουλατσάρει όπου της γουστάρει, από Σούνιο ως Ακάμα και Κάβο Γκρέκο,
σε θαλάσσια πεδία αριθμός ενιά, δέκα, κάτω του δέκα και πάνω. Γιατί θα πρέπει
να προστατεύει – θα λέει – τα συμφέροντα των τουρκοκυπρίων των
ανατολιτοκυπρίων, των εποικοκυπρίων, των ξένων φοιτητών των τουρκοκυπριακών
πανεπιστημίων ασθενούντων με Έμπολα ή σύφιλη.
Διαθέτει και τον αποβατικό στόλο, για να ασκείται θα κάνει
και καμιά απόβαση σε κανένα ελληνικό νησί, τόσα που έχει η Ελλάδα, σε καμιά
Πάφο για να προτείνει έργα για την πολιτιστική πρωτεύουσα, πάντα όποτε της
αρέσει θα επιβάλλει το δικό της, αύριο θα κάνει τους λογαριασμούς και θα βγάλει
και τους τουρκοκύπριους μαζί με τη συνεπαρκιά
των εποίκων περισσότερους από μας, θα χρειάζονται έδαφος, έπιπλα,
ψυγεία, τηλεοράσεις, νερό θα τους έχει πολύ, τι να το κάνουν τόσο, ας πνίξει
μερικά ελληνοκυπριακά χωριά να εκκενωθούν, να αρπάξουν τα αγαθά τους οι εξ
ανατολίας βρακοφόροι και μαντιλοφορούσες που γεννούν σαν τις κουνέλες.
Αυτά θα’ χουμε, όπως κακή ώρα τώρα, αποφασίζει επιδρομή στην
ΑΟΖ, βουρ κκαφφασσινά, κι οι άλλοι ας κλαίνε κι ας οδύρονται ωσεί μωρές
παρθένες, αναμένοντας τα ευχολόγια των εταίρων ή εταιρών να γίνουν έργα και την ακριβοδίκαιη μοιρασιά
μετά τη λύση του κυπριακού. Η ακριβοδίκαιη μοιρασιά είναι μια άλλη λέξη για την
αρπαγή, την κλεψιά και την αδικία. Ο φυσικός πλούτος ανήκει στην Κυπριακή
Δημοκρατία και μόνην. Κι αυτό είναι υψίστης σημασίας αν το ενστερνιστούμε. Αλλά
πρώτοι έπρεπε από καιρό να σεβαστούμε εμείς την Κυπριακή Δημοκρατία, τις
κτήσεις και τα δικαιώματά της, την αξιοπρέπειά της, κι όχι να ανεχόμαστε τον
καθένα να μπαινοβγαίνει στα κατεχόμενα για κουμάρι και ξεπούλημα της γης μας και
μερικούς ευρωπαίους αξιωματούχους με αυτοκίνητα του ψευδοκράτους να αλωνίζουν
ακόμα και στο Υπουργείο των Εξωτερικών και στο προεδρικό (Θέμης Θεμιστοκλέους
έφα σε άρθρο του στο Φιλελεύθερο τη Δευτέρα 6 τρέχοντος μηνός) ανατριχιαστικά
πράματα.
Ανοχή ανοχή, να πού οδηγηθήκαμε. Από τις πορτοπούλες που
άνοιξε ο Ντεκτάς και τα αυτοκίνητα με τουρκοκυπριακούς αριθμούς στα καράβια και
το Βάρβαρο να διαφεντεύουν την ΑΟΖ μας. Ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας
δεν νομίζω να ζητούμε τίποτε περισσότερο από την αξιοπρέπεια και για μας και
για το κράτος μας. Οπισθοχωρώντας δεν τη βρίσκουμε και παθαίνουμε σαν τη ρκα. Αλλά
δυστυχώς χάσαμε και το ρομανίσι.
