Στέλιος
Παπαντωνίου
ΔΗΜΩΝΑΞ
Ο Λουκιανός,
δεητικά τα χέρια στον ουρανό,
Τον Πίνδαρο
καλώντας να κατέλθει εξ ύψους
Υψιπετή φάρο
τηλαυγή
με μια ωδή
του έστω
τιμή στον
Δημώνακτα,
Τη φωνή της πειθούς
θρονιασμένη στα χείλη του
Τον όμοιο
Σωκράτη,
με τους Ανύτους
και Μελήτους του.
Σήμερον οι
Αθηναίοι,
με
ηλεκτρισμένους
έτοιμους
λίθους
Μα η σοφή πραότητα
παραλύει τα χέρια
μέλι
στάζουσα και γάλα.
Οι λίθοι κατά
γης,
-έλεος.
-Αφέονται οι
αμαρτίες.
Ποιος γιατρός
τον ασθενή του εχθρεύεται;
Πλήρεις οι
φαρέτρες του,
(Έκλαγξαν δ’
αρ’ οϊστοί επ’ ώμων)
ολόκληρος
στη θάλασσα,
όχι μόνο στ’
ακροδάχτυλα,
στίχους,
έπη, τραγωδίες
Λόγο φιλόσοφο
της Μνημοσύνης
λατρευτός
ο από
στήθους γέρων.
Στην
αντίπερα σήμερα νεοτερίζουν,
Το από
στήθους αμάρτημα για ραβδισμούς
από μωρούς ραββίνους,
κενολόγους πίθους
αμνήμονες
αβρόχους τους
πόδας.
