Στέλιος Παπαντωνίου
ΜΑΤΘΙΑΣ
Δεν
συγκατεριθμήθη τότε κι η μικρή μου μήτηρ
ανάμεσα στους
οπαδούς της γηραιάς κυρίας;
Δεν άνοιξαν τις
αγκάλες φρακοφορούντες οι λοιποί,
δεν έλεγξαν
όλα τα χαρτοφυλάκιά της;
Ως ο Ματθίας
συγκατεριθμήθη ανάμεσα στους δώδεκα
Τότε που διεγράφη
στην αγχόνη ο Ιούδας
Που σήμερα κρούει
τη θύρα
Με τα βαρβαρικά
και υβριστικά χειρόκτια
όρνεον επί της
κεφαλής των λοιπών.
Ο Ιούδας
απήγξατο αλλά βρουκολάκιασε.
Πανηγυρίζει στις
συγκεντρώσεις των κρατών
Πατά το Βουνό
μας κι αποπνέουν μπόχα τα μερσίνια
Τρίβει τα
αποτσίγαρά του στους τοιχογραφημένους ναϊσκους μας
Κατασκίζει θαλασσινές
σημαίες
Μπαϊρακτάρης υβριστής.
Ανοίγει τα
δασερά πουκάμισα
Κρεμασμένες στο
λαιμό του κεφαλές των γονιών μου
μαχαιριές και
βιασμοί κορασίδων
Την ώρα που
ακολασταίνουν οι νυχτερινοί αιμοδότες
Κι ο
Κολοκοτρώνης ακονίζεται στη γωνιά
Ν’ αποπλύνει
τα ανομήματα του Νενέκου
που πίνει
μονόφθαλμο καφέ στο Πέντε Μίλι αιματηρό
της Κερύνειας
μας.
