ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Στέλιος Παπαντωνίου

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Εξαποστέλλεις, Κύριε,
τη χάρη του τιμίου σταυρού Σου
στης οικουμένης τα πέρατα.
Εκατοντάδες χιλιάδες ρασοφόροι ψάλτες

Από Ηρακλείου εκλιπαρούν έλεος

Ραίνοντας ροδόσταμο και δάκρυ τον ασημένιο σταυρό

Αναπαυόμενο σε βασιλικό εύοσμο

Και ανυψούμενο λεβιτικαίς  χερσίν

Ιεροπρεπώς.

Σταυρό τον φύλακα

Ξύλο γλυκαίνον ύδωρ Μερράς

Ξύλο ζωής από Εδέμ ως Γολγοθά

Σημείο ουράνιο

Στο μέτωπο, δεξιά, αριστερά,

στον ομφάλιο λώρο που δένει τον άνθρωπο

Ύλης και πνεύματος αυθαρσία.

Στην Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη

Και στη μικρή μου εκκλησιά

Χαίρουσιν άγγελοι

Κατεβαίνουν μέσα από τους φεγγίτες

Με τη δοξολογία εις ήχον τέταρτον

Τα γειτονόπουλα δροσερά

Η μάνα μου

Στο ’να χέρι το μαντίλι

Για τη γέννηση του Σταύρου

Στ’ άλλο έτοιμο προζύμι.

Το αγιασμένο νερό του Σταυρού

Κέντρο του άρτου και του ύδατος της ζωής μας

Βασιλική ευωδία.