Στέλιος Παπαντωνίου
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ
Δάφνες
ροδοπέταλα λογύδρια
Στο μέγα
Κρητικό
Αναφορά στον
Γκρέκο
«Δεν
φοβούμαι δεν ελπίζω ελεύθερος».
Κι ένα πουλί
στον τάφο του λαλεί
Λουκιανού
Λουκιανού
Δημώνακτος
Βίος.
Ερωτηθείς ο
φιλόσοφος
Τις ο
ευδαίμων;
Ο ελεύθερος,
ο μη ελπίζων μηδέ δεδιός.
Όλα κάποτε
τελειώνουν
Και τα γλυκά
και τα πικρά.
Μ’ ένα μικρό
λουρί
Κράτα δεμένο
το σκυλί
Κοντά στον
τάφο σου
Ν’
ακούγονται τα μοιρολόγια των παιδιών σου
Ήρεμα κι
ευγενικά
Κι εσύ να
βρίσκεσαι σε τόπο χλοερό
Ελεύθερος κι
ευδαίμων
Μη ελπίζων,
μη δεδιός.
Άξιος
εκείνος
Με τον αιώνα
του στον τάφο
Στους ώμους
τον αίρουν φιλόσοφοι
Κι οι
Αθηναίοι στεφάνωναν
Το σύνηθες
πέτρινο πεζούλι
Της ανάπαυσής
του
Ζεσταμένα κορμιά
Στην ταφή
του Δημώνακτος.
