Στέλιος Παπαντωνίου
ΠΙΝΔΑΡΟΥ ΟΙΚΙΑ
Πινδάρου του
μουσοποιού
Ταν στέγαν
μη καίετε
Κι έτσι
Πινδαρέων μεγάρων
Ουχ ήψατο
πυρ.
Σεβασμός των
Λακεδαιμονίων
Και τ’ Αλεξάνδρου
αναμμένο κερί
Σε μανουάλι
ονείρου
Μέλι στάζον.
Στη γειτονιά
μας ξωκλήσι
Αγκαλιά στα
ωδεία
Παιάνες στον
καβαλλάρη
Άγιο προστάτη
Των μικρών
μακάρων
Δρέπαμε καρπούς
Παιδικής σοφίας
Στα διδακτήρια
Θηλέων μελωδήματα
Και αρρένων
ασμάτια
Εφιάλτες στον
ύπνο μας
Ξεδοντιασμένα
γερόντια
Διαπρύσιοι κήρυκες
Οργίλης βίας
Φυλλοβόλα του
αισχρού
φονικού της μητέρας
μας
Τεφρά λάφυρα
ληστών
Καμένα τα
χρόνια μας
Κι η αλγεινή
ζωή μας.
Ήταν κάποτε
φυτώρια
Μικρών Πινδάρων
Τα Δημοτικά
Σχολεία
Κασσιανού
του Αγίου
Στην Κεκαυμένη
Ζώνη
Εν Λευκωσία.
