Σύγχρονη Οδύσσεια του Στέλιου Παπαντωνίου
«Τις επόμενες μέρες ο Οδυσσέας
κατασκευάζει σχεδία με τα εργαλεία της Καλυψώς και ξεκινά.» Μην την πάρετε για πλωτή
εξέδρα εξόρυξης υδρογονανθράκων. «Η Καλυψώ του δίνει εφόδια, οδηγίες και ούριο
άνεμο για το ταξίδι.» Κάτι σαν αντιπροεδρικός στρατηγικός εταίρος, μη δειλιάζεις
εγώ είμαι εδώ, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. «Μετά από μέρες προβάλλουν στον
ορίζοντα οι ακτές της χώρας των Φαιάκων. Καθώς όμως ο Ποσειδώνας επιστρέφει από
τους Αιθίοπες, βλέπει τον Οδυσσέα και οργισμένος σηκώνει φοβερή θαλασσοταραχή.
(Γίνεται τούρκος από το θυμό του, στέλλει Μπαρμπαρός και πολεμικά αλά μπρατσέτα.)
Η σχεδία διαλύεται και ο Οδυσσέας παλεύει με τα κύματα πάνω σε μια σανίδα. (Κάτι
σαν την τριμερή Αιγύπτου- Ελλάδας- Κύπρου, μπορεί τετραμερή με Ισραήλ.) Ο
Ποσειδώνας φεύγει με χαιρέκακη ικανοποίηση, οπότε η Αθηνά επεμβαίνει και
κατευνάζει κάπως τη θύελλα.»
Ούτε τα παραμύθια μας δεν είναι
πια παραμύθια. Αυτός ο … «Ομέρ» που τα ’γραψε
ίσως να ταξίδεψε ως Αμερική και να ’χτισε
εκείνο το μιναρέ που είδε ο Κολόμβος, κατά τα λεγόμενα του Τούρκου προέδρου.
Ο Οδυσσέας μάχεται με τα κύματα
παλαιόθεν και ως τώρα. Τον βλέπει ο Ποσειδώνας και με την τρίαινά του ανασκαλεύει
το πέλαγο, να τον πνίξει θέλει, δεν χωνεύει τη γεωστρατηγική του θέση και τον
πλούτο. Βρίσκει αφορμή πως του στράβωσε το γιο του μονόφθαλμο Πολύφημο κι επεμβαίνει να σώσει
δήθεν το γιο. Φαταούλας όμως Ποσειδώνας και Πολύφημος, δικά τους τα παράλια του
νησιού, δικός τους ο βορράς κι οι θάλασσες του νότου, ένα ένα καταμασούν τα μνημεία, τις ελευθερίες και τα
δικαιώματά μας, με τις ενδοκυπριακές συνομιλίες και μόνο.
Η Αθηνά επεμβαίνει να σώσει τον
Οδυσσέα, κι ύστερα πάει και τα βρίσκει με τον Ποσειδώνα. Φοβάται το θυμό του. Ψωροκώσταινα
όπως την κατάντησαν, μάνα μας είναι, την ακολουθούμε καταπόδας. Ο Ποσειδώνας θα βαδίσει σε στρωμένο χαλί επίσημος
προσκεκλημένος στην Αθήνα –έτσι κι αλλιώς θάλασσες κι αιθέρες σκίζει παρανόμως-
να βρει την Αθηνά, να τα πουν, να εξευμενιστεί το θερίο. Κανείς δεν ξέρει ποια
Ιφιγένεια θα θυσιαστεί στο βωμό αυτή τη φορά. Όλοι μνημονεύουν Ίμια κι ανατριχιάζουν. Εκτός αν ισχύσουν οι του δικού μας προεδρικού αποφάσεις
περί μη συμμετοχής στις συνομιλίες, όσο κρατά η Ποσειδώνος μανία κι ύστερα βλέπουμε. Θα μας πουν οι
αρχηγοί των αντιθέτων και συμφωνούντων μεταξύ τους κομμάτων. Κι ο κύριος Άιντα, που δεν είναι
δικαστής.
Όμως κοίτα αλήθειες. Ακόμα κι η Οδύσσεια το
λέει: η Αθηνά επεμβαίνει και κατευνάζει κάπως τη θύελλα. Να εξευμενίσει τον
Ποσειδώνα σώνει και καλά. Ο Δίας, αμερικάνος αυτός, τα πάντα κατευθύνει, με πιέσεις, κι όσοι κομματάρχες δεν τις αντέχουν
ας δώσουν την παύση τους. Ελέγχει τους πάντας και τα πάντα, ενίοτε τα θαλασσώνει,
μα ως υπερδύναμη δε θέλει καμιά
ρωσιδούλα Ήρα στα πόδια του. Κι η
Αθηνά απλώνει πρώτη το χαλί, περιμένει τον Ποσειδώνα. Και το σκυλί δεμένο; Όχι
βέβαια, καθότι σκυλί.
Το καλό σ’ αυτό το αληθινό
παραμύθι είναι πως απέμειναν σπίτια στην Ιθάκη, δεν τα’ φαγαν όλα οι μνηστήρες
στα καζίνα, δεν τα ξεπούλησαν στον Ποσειδώνα, κι έτσι ο Οδυσσέας κατόρθωσε να δει και καπνόν
αποθρώσκοντα. Έφτασε στην πατρίδα ύστερα από χίλια μύρια κύματα. Αμήν. Πολύ
διδακτικό. Και με προϋποθέσεις ελπιδοφόρο.
