Συγκρατημένη αισιοδοξία
Του Στέλιου Παπαντωνίου
«Συγκρατημένη
αισιοδοξία»: μια φράση που ταιριάζει στην παρούσα κατάσταση. Ύστερα από σαράντα
χρόνια σκλαβιάς και κατοχής του μισού σχεδόν της πατρίδας μας από τους Τούρκους
εισβολείς, ύστερα από τις υστεροχρονισμένες κηδείες των κακοποιηθέντων
αγνοουμένων, ύστερα από διακηρύξεις ξένων και δικών και επισκέψεις στα
κατεχόμενα και στους εγκλωβισμένους, ο
πρωθυπουργός της Ελλάδας με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας προχώρησαν σε
συμφωνίες συνεργασίας με την Αίγυπτο και αναμένεται το παρόμοιο με το Ισραήλ.
Μια γειτονιά είμαστε κι ας το θυμόμαστε στην ανάγκη.
Συγκρατημένη
αισιοδοξία, γιατί δεν ξέρουμε τι τέξεται η επιούσα, γιατί για να γυρίσει ο ήλιος
θέλει δουλειά πολλή, κι αλίμονο αν δεν έχουν την όρεξη οι ιθύνοντες, παρά το
χιλιοειπωμένο «εργαζόμαστε σκληρά», και γιατί βέβαια το θεριό της περιοχής
βρυχάται, κι άλλοι το θεωρούν απρόβλεπτο άλλοι προβλεπτό, λόγω των πολλαπλών
προβλημάτων που το πνίγουν πανταχόθεν και δεν το δείχνει. Όλοι αναμένουν το λάθος
του εγκληματία, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει το τέλειο έγκλημα, όπως και δεν
μπορεί η Τουρκία να μένει κυρά σουλτάνα να τρίζει δόντι με τους ναυάρχους της,
μόλις αντιληφθεί πως γίνονται κινήσεις για να κρατηθούν οι άνθρωποι ελεύθεροι
στον τόπο τους και να διαφεντεύουν το βιος τους, δε γίνεται να ανέχεται η διεθνής κοινότης να υπάγονται
μικρά κράτη στην ιμπεριαλιστική δύναμη της περιοχής, που την άφησαν οι μεγάλοι να
δρακοντέψει τόσο που να μη μπορούν εύκολα να τη συμμαζέψουν, δείγμα ισλαμικής
χώρας με δήθεν ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς, παραμύθια για χαλιμάδες. Πάλι
τουρκιά μυρίζει.
Τη συνέπεια
λοιπόν αναμένουμε στη δουλειά, στη σοβαρή μελέτη της κατάστασης, την
αντιμετώπιση της κρίσης με τα μέσα του δικαίου και προπάντων προσηλωμένοι στην
ανάγκη για απελευθέρωση και διαρκή ελευθερία των Ελλήνων της Κύπρου, γι’ αυτό ο
αγώνας πρέπει να είναι και της Ελλάδας και της Κύπρου, με υποδείξεις συνεχείς
στους οηέδες, στους αγγλοαμερικάνους, στους ευρωπαίους, στους συνοίκους πως δεν
φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα για να υποδουλωθούμε στην Τουρκία, ούτε να
γίνουμε τα γιουσουφάκια του κάθε Νιχάτ Ερίμ και των σχεδίων του.
Κι εδώ
τίθεται το αδυσώπητο. Ποια τα δικά μας σχέδια για να μην σκλαβωθούμε στους
Τούρκους; Πώς πείθουμε τους ξένους πως δεν είναι δυνατόν να συνομιλούμε ή να
συνεργαζόμαστε με αποδεδειγμένα κυπροφάγα Τουρκία; Έχουμε πείσει πως το μέλλον
μας είναι σκοτεινό λόγω κακής γειτόνισσας, δήθεν εγγυήτριας της ανεξαρτησίας
μας; Τι έχουμε να επιδείξουμε; Εκείνοι σχεδιάζουν να μας καταλάβουν. Εμείς;
Ξεπουλούμε τις περιουσίες μας στην Τουρκία, μπαινοβγαίνουμε στα κατεχόμενα για
κουμάρι, για ν’ αγοράσουμε πιο φτηνά τσιγάρα και βενζίνη, ρεζιλευόμαστε
καθημερινά, εμπιστευόμενοι τον εχθρό μας από τον οποίο ζητούμε άδεια για να
πάμε στα χωριά μας, αυτοκαταστρεφόμαστε. Τα σχέδια για την απελευθέρωση και μη
εκτουρκισμό της ελληνικής Κύπρου δεν εκπονήθηκαν ακόμα από καμιά κυβέρνηση και
δεν μοιράστηκαν στα σχολεία. Οι μαθητές μας και τις διαμαρτυρίες τους για την
ανακήρυξη του ψευδοκράτους τις οργανώνουν Παρασκευή, γιατί το Σάββατο δεν λειτουργούν
τα σχολεία! Όποιος τ’ ακούσει θα μας πιστέψει πως αγωνιζόμαστε γι’
απελευθέρωση; Από πολυθρόνας; Κι όμως. Όπως σχεδίασε η Τουρκία την ανάκτηση της
Κύπρου, έτσι κι εμείς οφείλουμε να σχεδιάζουμε και να αγωνιζόμαστε παντοιοτρόπως
για την αποτροπή των σχεδίων της, για ανάκτηση των κατεχομένων εδαφών, για τη
διαρκή ελευθερία μας και για την
απομάκρυνση από την ΑΟΖ μας του κάθε Μπάρμπαρου.
