Ακρίδες εσωτερικού και εξωτερικού
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Με τις ακρίδες, τον καιρό της τουρκοκρατίας, την πάθαμε:
Νομίζαμε πως αν τις σκοτώναμε πολλαπλασιάζονταν, κι έτσι τις αφήναμε σμήνη,
κανένα φυτό δε γλίτωνε. Τρέχαμε στις εκκλησιές και στα μοναστήρια, περιμέναμε
την κάρα του αγίου από το άγιον Όρος, δεν την έστελναν, φοβόντουσαν μην πάθει
καμιά βλάβη, απαιτούσαν να πάει ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος να τη φέρει, να
εγγυηθεί την ασφάλειά της, κι ύστερα ήταν οι λοιμοί κι οι λιμοί κι οι Τούρκοι
που ζητούσαν πουγγιά τη φορολογία, και δεν χόρταιναν ποτέ οι διοικητές, μια με
τη βία μια με τις απειλές και την κακία τους, μας έμειναν αιμάτινα στην Ιστορία
μας γραμμένα τα αγριωπά ονόματά τους. Έτσι και χειρότερα περνούσαν οι δικοί μας
επί τουρκοκρατίας, άλλοι ξενιτεύονταν, άλλοι γονάτιζαν με διάφορους τρόπους.
Κι ύστερα ήλθαν οι Άγγλοι με τις φρούδες ελπίδες μας κι εκεί
που πήραμε τ’ απάνω μας με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και την ανεξαρτησία,
ήλθαν τα σχέδια του Νιχάτ Ερίμ, κι η τουρκοκυπριακή ανταρσία κι αργότερα η
διχόνοια, το πραξικόπημα κι η εισβολή, ακρίδα των ακρίδων, λιμός, λοιμός και
καταποτισμός.
Τις ακρίδες, μάς
έμεινε ο φόβος, δεν τις σκοτώναμε. Τις αφήναμε να ζουν μαζί μας, σαν
χρηματιστήριο, σαν τράπεζες που μεγαλοπιάνονταν με τα πελώρια μέγαρά τους και μας έσφιγγαν το λαιμό παίζοντας με τα
χρήματά μας, άλλες ακρίδες πολιτικές σαν
αδέξιοι κυβερνήτες ή βουλευτές ή υπουργοί
ή πρόεδροι, άλλες σαν κατακομματιασμένα κόμματα ή σαν καταραμένη έκρηξη
στο Μαρί, να σκοτώνει νεανικά όνειρα και λεβεντόπαιδα λαμπάδες, όλες αυτές εσωτερικές
ακρίδες καθημερινά πολλαπλασιαζόμενες.
Κι ήρθε τώρα η άλλη, στους νεοφώτιστους εμάς, όχι στις
παλιοκαραβάνες τους αδελφούς ελλαδίτες, εξωτερική ακρίδα, άλλοι τη λεν τρόικα
κι άλλοι την περιμένουν ως μνημόνιο, άλλοι την ξορκίζουν κι άλλοι μας
κανακεύουν μην τη φοβόμαστε, δεν είναι η μορμώ δεν είναι κουλλάς. Σημασία έχει
στο τέλος πως δε σκοτώνουμε τις ακρίδες
στην ώρα τους, νομίζουμε πως αν τις σκοτώσουμε θα πολλαπλασιαστούν και την
παθαίνουμε, αφού δεν κόβουμε το κακό στη ρίζα του. Ίσως ν’ ανήκει κι αυτό στην
ιδιοπροσωπία μας, να επιβιώνει ο ελληνισμός της Κύπρου ερήμην των ελληνοκυπρίων!
Και καλά τον καιρό της τουρκοκρατίας! Σήμερα με τόσα πτυχία
και μάστερ και δοκτοράτα και πανεπιστήμια, με τον ίδιο τρόπο σκεφτόμαστε;
