Στον
αστερισμό της Ευρώπης
Του Στέλιου
Παπαντωνίου
Με οικονομικά θέματα πολλοί δε θα θέλαμε να
ασχοληθούμε γιατί δε νογούμε, δεν είμαστε
ειδικοί, δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μας. Γι’ αυτό, τώρα που άλλοι θα γίνουν ειδήμονες περί τη χρηματοπιστωτική
πολιτική, τα ομόλογα, τα μνημόνια και τα μνημόσυνα της κυπριακής οικονομίας,
ενώ άλλοι, πολιτικοί αναλυτές λεγόμενοι, θα
κρίνουν και θα βαθμολογούν την κυπριακή προεδρία, εμείς το καλύτερο που’ χουμε να κάμουμε είναι
να μεταφερόμαστε με τα φτερά των ανέμων και του ονείρου σ την παιδική μας
ηλικία, στον άγιο Επίκτητο, στο μποστάνι του Σκάρου, εκεί που ο κήπος έμπαινε
στη θάλασσα και μας κρατούσε συντροφιά στους Βούππους το φεγγάρι τα βράδυα κι ο ρυθμικός
ήχος των κυμάτων το εικοσιτετράωρο. Ζηλεύουμε αυτούς που τώρα τα απολαμβάνουν
έξω και μακράν κάθε δικαίου και ηθικής, αποδεικνύουν όμως και πάλι πως ο
εικοστός πρώτος αιώνας συνεχίζει να μοιάζει με τον πρώτο και προ Χριστού και
μετά Χριστόν, και πως οι μεγάλες δυνάμεις πάντα το ίδιο συμπεριφέρονται, ενώ οι μικρές, ανάλογα με τη σμικρότητά τους, πληρώνουν και τη μικρή ή μεγάλη στραβομάρα τους, γιατί νόμιζαν πως ήξεραν,
νόμιζαν πως μπορούσαν, κι όσο για ευθύνη, όλοι οι άλλοι έφταιγαν εκτός από
αυτούς. Ανεύθυνοι μικροί!
Όλα αυτά για
τους μικρούς και τους μεγάλους λαούς και δυνάμεις στην Ιστορία λέγονται παλαιόθεν έως τώρα, μέγας πρώτος ο
Θουκυδίδης, γι’ αυτό είναι καιρός να κάτσουμε να τον ξαναδιαβάσουμε, έστω κι αν τα ελληνικά
μας είναι του οκτώ, απροβίβαστοι και πάλι οι μισοί απόφοιτοι λυκείων μας, και πώς
να αναγνώσουν και να γνωρίσουν τα μεγάλα κι αιώνια θέματα κι αλήθειες, την αρχαία
σοφία του Αισχύλου με την ύβρη και την τίση, και το χριστιανικό «ο Θεός
υπερηφάνοις αντιτάσσεται» , την ώρα που συλλαβίζουν στην ανάγνωση . Όσο για τους έξω παράγοντες και τους άλλους που
είναι φταίχτες για όλα, πρώτα ήταν οι προκάτοιχοι κυβερνώντες ύστερα οι ξένες
δυνάμεις, ύστερα το σύστημα, η ελεύθερη
αγορά, ο νεοφιλελευθερισμός και άλλοι –ισμοί και η σειρά συνεχίζεται, όμως εμείς δε φταίμε.
Στο μεταξύ
στην Κερύνεια μας μπαινοβγαίνουν παράνομα
οι τούρκοι και παράνομα οι ρωμιοί,
διαφημίζονται ξενοδοχεία μας και ελκύουν εκνόμους, οι αυστριακοί μαθητές κάνουν
τις διακοπές τους, οι βιβλικοί μελετητές βρήκαν αεροδρόμιο στην παρανομία τους
και στην υβριστική στάση τους, ενώ οι καζινόπληκτοι αναμένουν από τις εδώ
δολοφονίες να εξαχθεί φως, για να φανεί σε ποιον θα ανήκουν μονοπωλιακά τα αγαπημένα
τους καζινοπαίγνια.
Η Κύπρος τουλάχιστο
μετά το 1974 ουδέποτε βρέθηκε σ’ αυτό το χάλι, πολιτικό, οικονομικό, πνευματικό,
κοινωνικό.
Όνειρο οι
διακοπές στον άγιο Επίκτητο, σκληρή πραγματικότητα ο μηχανισμός στήριξης, όσο
κι αν θέλουμε να τον εξορκίσουμε και να τον ωραιοποιήσουμε. Μόνοι μας δεν
μπορούμε στα πόδια μας να στηριχτούμε, λέει ο όρος, γι’ αυτό χρειαζόμαστε όχι
ανθρώπινο χέρι βοήθειας, παρηγοριά και
ζεστασιά, αλλά ένα ψυχρό μηχανισμό, ρομπότ βεληνεκούς μεγάλου, ένα
μηχανισμό στήριξης. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δε μας ρωτούν.Εμείς
όμως πριν ξεψυχήσουμε έχουμε καθήκον ανεκπλήρωτο, το όνειρο να ξαναγίνει όραμα
πολιτικό, να επιστρέψουμε στη γη μας, να ξαναζήσουμε την ενωμένη Κύπρο μας,
ελεύθεροι και δικαιωμένοι, κι αυτό δε θέλει ρομποτικούς μηχανισμούς αλλά δύναμη
ψυχική και νεολαία γραμματισμένη και μορφωμένη.
