Συνθήματα και πραγματικότητα
“Οι Τούρκοι
της Κύπρου είναι αδελφοί μας”, λέει το σύνθημα,
ο αρχιεπίσκοπος
Μακάριος σε μια αποστροφή του προς τους φωνακλάζοντες τους είπε εν παρενθέσει, “δεν
ξέρω αν είναι αδελφοί μας”, καλά θυμάμαι,
αλλά
κάποιος κάποτε πρέπει να αναλάβει αυτή τη μελέτη,
πόσοι σύνοικοι
φέρονται ως πολίτες του ψευδοκράτους, έποικοι και γηγενείς,
πόσοι
φέρονται ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίες με ταυτότητες, διαβατήρια, συντάξεις
και άλλες ωφέλειες,
πόσοι
πιστεύουν σε ενιαία Κύπρο, επιστροφή στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους
κι επιστροφή των Ελλήνων προσφύγων στα δικά μας,
πόσοι τουρκοκύπριοι
ανήκουν στο ΑΚΕΛ ή σε συγγενή του κόμματα, που να φωνάζουν “οι Έλληνες της Κύπρου
είναι αδελφοί μας”
για να υπολογίζουμε
κι εμείς πόσοι κάποτε μπορούν να συμβάλουν σε έναν αγώνα απελευθέρωσης από τα
τουρκικά στρατεύματα και τον παντουρκισμό, (Θεέ μου, πότε; ) σε πόσων τέλος πάντων να ελπίζουμε τη συνεργασία
και συμπόρευση και όλα τα συν.
Γιατί
άλλη είναι η γενική αντίληψη: ελάχιστα αλλά δυναμικά πλάσματα. Λέω τώρα.
Οπότε τα
πολλά νομικά παραθέματα, αναφορές στο Σύνταγμα, η πολλή συζήτηση, “περί αέρων,
υδάτων, τόπων” μάλλον, παρά περί του μέλλοντός μας.
