Τόσο δίκαιο όση δύναμη
Φαίνεται πως είναι σωστό το του Θουκυδίδη πως τόσο δίκαιο έχει κανείς όση δύναμη έχει. Τούτο αποδεικνύεται από την κατάσταση του κυπριακού σήμερα. Ενώ έχουμε πάθει τα πάνδεινα από το 1974 και εξής, ενώ είμαστε η πλειονότητα του 82%, ενώ είμαστε οι ελάχιστα εγκληματίσαντες μπροστά στην τεράστια εγκληματικότητα που επέδειξαν και οι τούρκοι στρατιώτες και οι τουρκοκύπριοι λεγόμενοι μαχητές το 1974, βρισκόμαστε συνεχώς στη δυσάρεστη θέση να ακούμε για την επώδυνη λύση, άρα την άδικη. Τόσο δίκαιο όση δύναμη, άρα και αδύναμοι και αδικημένοι.
Γι’ αυτό όμως πρέπει όσοι αναλαμβάνουν να εκπροσωπήσουν και να υπερασπιστούν τον ελληνικό κυπριακό λαό να έχουν απόλυτη πίστη στο δίκαιό του και να το υπερασπίζονται με πάθος και αυτοθυσία, κάτι που όχι μόνο δε γίνεται αλλά παρατηρείται το εντελώς αντίθετο: η στάση του εκπροσώπου μας στις συνομιλίες θεωρείται αμφιρρεπής, λίγο με τους ελληνοκυπρίους λίγο με τους τουρκοκυπρίους, σε μια προσπάθεια εξίσωσης των πάντων. Και παραπονιέται για αντιπολιτευτικές κορόνες, ενώ ο λαός εκφράζει τους φόβους και τις ανησυχίες του για το μέλλον του ελληνισμού του τόπου.
Αυτή όμως δεν πρέπει να είναι η θέση του εκπροσώπου μας, αφού αυτός ανέλαβε να υπερασπιστεί τους ελληνοκυπρίους, εκτός αν παρουσιάζεται ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που αποτελείται από δύο κοινότητες των οποίων υπερασπίζεται τα δικαιώματα. Αλλά τότε στις συνομιλίες υπάρχουν ένας και μισός υπερασπιστές των δικαιωμάτων των τουρκοκυπρίων και μόνο μισός των δικαιωμάτων των ελληνοκυπρίων, όπερ άδικον.
Οι τουρκοκύπριοι έχουν και εκπροσώπους τους να τους υπερασπιστούν και ολόκληρο επιτελείο, αλλά προπάντων τη μητέρα τους Τουρκία η οποία και υπηρεσίες έχει και μελετητές και δύναμη έχει και το δίκαιο σέρνει όπως θέλει με το μέρος της. Η Ελλάδα μάλλον κλήθηκε από την κυβέρνησή μας να μην αναμιχθεί στη λεγόμενη κυπριακή λύση, οπότε είμαστε μόνοι κι έρημοι στ’ αγκάθια. Ο απεγκλωβισμός του Ταλάτ από την Τουρκία μόνο στα ευχολόγια κατατάσσεται, κι όσο γρηγορότερα το αντιληφθούμε τόσο το καλύτερο για μας, για να τηρήσουμε και την αρμόζουσα στάση: υπεράσπιση των δικαίων των ελληνοκυπρίων.
Αυτές οι σκέψεις γίνονται και με την επίσκεψη του προέδρου της Δημοκρατίας στην Αστυπάλαια. Σε ερώτηση των δημοσιογράφων για τους πέντε αγνοούμενους που βρέθηκαν στο πηγάδι και για τα πάθη τους, η απάντηση του προέδρου της Δημοκρατίας ήταν πως αυτά γίνονται στον πόλεμο, από οποιανδήποτε πλευρά, οπότε ούτε επέρριψε ευθύνη στους Τούρκους στρατιώτες και γενικότερα στην Τουρκία και στην εισβολή, ούτε και στους τουρκοκύπριους λεγόμενους μαχητές. Φιλοσοφημένη, θουκυδίδεια απάντηση. Εξίσωση των πάντων. Αυτά συμβαίνουν στους πολέμους!
Κάποτε όμως πρέπει να υπάρξει κάθαρση της ελληνικής κοινότητας από όλα αυτά για τα οποία την κατηγορούν με την έρευνα και με την τιμωρία των ενόχων, - καθήκον όλων των ως τώρα κυβερνήσεων και της παρούσας- για να μην εξισωνόμαστε όλοι με τα τουρκικά στρατεύματα και τις θηριωδίες τους ή με τους λεγόμενους μαχητές και την εγκληματικότητά τους.
Αν λοιπόν είμαστε οι αδύνατοι, αν δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε τα δίκαιά μας αλλά και εμείς οι ίδιοι εξισώνουμε τα πάντα, τότε όχι μόνο το παρόν των Ελλήνων της Κύπρου είναι νεφελώδες, αλλά και το ίδιο το μέλλον ζοφερό. Δυστυχώς η αποχρωμάτωση του ελληνισμού της Κύπρου φανερώνει ήδη τα αποτελέσματά της. Ο γνήσιος πατριωτισμός ονομάζεται εθνικισμός και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Καιρός όμως ο ηγέτης των ελληνοκυπρίων να υπερασπίζεται τα δίκαια των ελληνοκυπρίων, όπως ο ηγέτης των τουρκοκυπρίων υπερασπίζεται κατά τις οδηγίες της Τουρκίας και τα δίκαια των τουρκοκυπρίων και των εποίκων και της Τουρκίας.
Κάποιος πρέπει τέλος πάντων να ενδιαφερθεί και για τα δίκαια των Ελλήνων της Κύπρου και μόνο γι’ αυτά.
