ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΕΠΕΤΕΙΟΥΣ
Πολλά τα κοινά των δυο επετείων, της 25ης Μαρτίου και της 1ης Απριλίου. Ο υπεράνθρωπος αγώνας για ελευθερία, η ομοψυχία των αγωνιστών, η ψυχική και ηθική ανάταση, η υπέρβαση των προσωπικών παθών, η αυτοθυσία, ο ομόθυμος στόχος της απελευθέρωσης της πατρίδας από τους τυράννους, η υλική και ηθική συμπαράσταση των ομοεθνών όπου γης.
Τα κείμενα των αγωνιστών στα οποία κατατέθηκαν οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους αποτελούν την ακριβή μαρτυρία των κραδασμών του εσώτατου κόσμου τους.
Αν η γνώση φωτίζει, το παρελθόν πρέπει να γίνει ο φωτεινός οδηγός. Κι αυτό που βασικά διδάσκουν οι αγώνες του παρελθόντος είναι ότι ο άνθρωπος ζει ως άνθρωπος μόνο όταν είναι ελεύθερος. Ελεύθερος να είναι ο εαυτός του, να σκέφτεται και να πράττει αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις πράξεις του, σεβόμενος τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του ως εαυτόν. Χωρίς ξένες επεμβάσεις, χωρίς ανώτερη ή άλλη βία. Να ακολουθήσει το δρόμο του, για να πραγματοποιήσει τον προορισμό του, την απελευθέρωση των δυνάμεών του σωματικών και πνευματικών, προσφέροντας στον πολιτισμό του, την απόδειξη της ελευθερίας του ανθρώπου στη γη. Από τον καιρό που ο Θουκυδίδης μας άφησε το «εύδαιμον το ελεύθερον», ευτυχία είναι η ελευθερία και ελευθερία η ευψυχία και η αγωνιστικότητα, ως τον Μακρυγιάννη και τον Αυξεντίου, ο ελληνισμός τέτοιες μέρες -περισσότερο από άλλες- περηφανεύεται για τους αγώνες των προγόνων του για απελευθέρωση από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς.
Αν αγωνιζόμαστε λοιπόν κι εμείς εδώ στην Κύπρο, αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωσή της από την Τουρκία, από τα τουρκικά στρατεύματα, από τους έποικους, από το στραγγαλισμό των ανθρώπων, από την καταπάτηση των εδαφών μας, από την απολίτιστη καταστροφή των εκκλησιών και γενικά του πολιτισμού μας, του άλλου εαυτού μας. Γιατί ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν είναι ο εαυτός του και όχι άλλος, αποξενωμένος από την Ιστορία και παράδοσή του.
Αν γι’ αυτή την ελευθερία μιλούμε, τότε δεν μπορούμε να δεχόμαστε τις προτροπές να αλλάξουμε φιλοσοφία και μυαλά, γιατί έτσι δήθεν θα ευκολύνουμε τη λύση του κυπριακού. Εμπόδιο δεν είναι το ότι εμείς είμαστε και δηλώνουμε Έλληνες και θέλουμε να παραμείνουμε Έλληνες.
Τι σημαίνει να αλλάξουμε φιλοσοφία και μυαλά; Εκεί αποβλέπει η προσπάθεια να αλλάξει η Ιστορία, να αλλάξει ο προσανατολισμός της εκπαίδευσης;
Να μην προβάλλουμε τις διαφορές μας με το σύνοικο στοιχείο αλλά τα όσα μας ενώνουν! Αν αρχίσουμε τις εκπτώσεις στις ιδέες και στα ήθη μας, για να λύσουμε το κυπριακό, τι θα γίνει όταν θα είναι ήδη λυμένο; Έλληνες και Τούρκοι (έποικοι και μη) μονιασμένοι θα τρωγοπίνουν και θα χορευοτραγουδούν, θα δημιουργήσουν ένα νέο πολιτισμό και θα γράψουν την κοινή Ιστορία; Μια τέτοια λύση οραματιζόμαστε; Χωρίς να είναι ο καθένας ο εαυτός του; Ή ο εαυτός μας θα αλλάζει κατά τα κελεύσματα της εκάστοτε ηγεσίας;
Είναι δυνατό να νομίζουμε πως για τη λύση του κυπριακού φταίει η φιλοσοφία κι η νοοτροπία μας και δε βλέπουμε τα σχέδια της Τουρκίας, δεν βλέπουμε πως εμείς οι ίδιοι νομιμοποιούμε με τις δηλώσεις μας το διεθνώς χαρακτηρισμένο παράνομο καθεστώς της τουρκοκυπριακής κοινότητας, που δεν είναι παρά παρακλάδι της Τουρκίας; Γιατί τόση αγάπη στον Τουρκοκύπριο συνομιλητή, ο οποίος άλλα συμφωνεί και άλλα διακηρύσσει, ενώ μιλά για ομοσπονδία προάγει τη συνομοσπονδία; Γιατί δεν ξεκαθαρίζουμε και δεν δηλώνουμε και δεν υπενθυμίζουμε στο παγκόσμιο και προπάντων στο συνομιλητή μας κάθε μέρα πως είναι παράνομο το τουρκοκυπριακό κρατίδιο;
Αν πράγματι ισχύει το ότι στην Κύπρο ο καθένας θα είναι περήφανος γι’ αυτό που είναι, οι Έλληνες της Κύπρου δεν είναι δυνατό να καλούνται να αυτοσυρρικνωθούν εθνικά και θρησκευτικά. Οι τεράστιες σημαίες στον Πενταδάχτυλο, η εκτυφλωτική δήλωση της τουρκικής περηφάνιας δεν πρέπει να αφήνουν κανένα να εφησυχάζει.
Δυστυχώς, ανάμεσα σε δυο εθνικές επετείους αντί να πανηγυρίζουμε, φτάσαμε στο σημείο να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα: πως είμαστε και θα παραμείνουμε Έλληνες Χριστιανοί.
