ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Βασικές διαστάσεις του ανθρωπίνου όντος είναι αυτές της επιβίωσης, της συμβίωσης, του προσανατολισμού στο περιβάλλον και στον κόσμο και τέλος η διάσταση της έκφρασης. Όλες οι διαστάσεις είναι κινήσεις προς ένα ή περισσότερα αντικείμενα, για να πληρωθεί η ανάγκη και να επέλθει η ικανοποίηση και η πληρότητα, η οποία εκφράζεται ποικιλοτρόπως, με λόγο ή έργο τέχνης σε ανώτερο επίπεδο ή με άλλους εκφραστικούς τρόπους ανάλογους προς τα κοινωνικά κρατούντα.
Απομακρυσμένοι ως πρόσφυγες από την πατρική γη χάσαμε τα χώματα με τα οποία ήμαστε στενά δεμένοι και το φυσικό γενικότερο περιβάλλον και τον κόσμο, τα κοινωνικά δρώμενα και τα πολιτισμικά και πολιτιστικά στοιχεία της ζωής στον τόπο και χρόνο, με τους αγαπημένους συντοπίτες με τους οποίους είχαμε αναπτύξει διαπροσωπικές σχέσεις.
Οι κοινωνικοί δεσμοί έσπασαν με την εισβολή του ξένου και αλλότριου, του βίαιου επιδρομέα που σπάραξε τον κοινωνικό ιστό και τον μετέτρεψε σε νήματα τήδε κακείσε ριγμένα σε άξενο περιβάλλον, σε προσφυγικούς συνοικισμούς, άγνωστοι στην αρχή ανάμεσα σε αγνώστους, με μόνο κοινό τον αδηφάγο πόνο της αδικίας και του απελπιστικού μηδενισμού των πάντων.
Ο προσανατολισμός στο περιβάλλον έπρεπε και πάλιν να λειτουργήσει εξαρχής, αφού βρεθήκαμε ριγμένοι σ’ ένα καινούργιο τόπο, άγνωστα τα δέντρα κι οι θάμνοι, οι πέτρες κι οι θάλασσες, μόνο το χώμα το ίδιο, στο οποίο ξαπλώναμε τις πρώτες μέρες για να ξεκουράσουμε καταπονημένοι τα κόκαλα και τις αρθρώσεις. Μια νέα φύση μας περιέβαλλε, νέοι γείτονες, κάποτε εχθρικοί, γιατί νόμιζαν πως θα επιδράμουμε στις περιουσίες τους, να μοιραστούμε τα υπάρχοντά τους, κάτι που οι υποστηρίζοντες τέτοιες θεωρίες έπρεπε να πραγματοποιήσουν, για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους στον κόσμο. Οι θεωρίες όμως έμειναν θεωρίες. Και η ζωή συνεχίστηκε με τους προσανατολισμούς για επιστροφή και δικαιοσύνη, για αποκατάσταση της αδικίας και επάνοδο στη γενέθλια γη, με όλα όσα καλά συνεπαγόταν.
Η ομάδα έπρεπε να διατηρηθεί, η γλώσσα, η θρησκεία, η πατρίδα. Η οικογένεια είχε υποστεί μεγάλα πλήγματα, και αργά γρήγορα αποδείχτηκε η αξία της, όταν άρχισαν να εμφανίζονται στη ζωή μας έκτροπα και παρανομίες άγνωστες πριν το ’74, με τα ναρκωτικά και τις παράνομες συναλλαγές να ελκύουν τους νέους, που άλλοι αγωνίζονταν να επιβιώσουν εργαζόμενοι και άλλοι με φυγή στο εξωτερικό για δουλειά ή για σπουδές, αφού αποδείχτηκε πως το μόνο εχέγγυο αξιοπρεπούς διαβίωσης ήταν ένα πτυχίο, που θα το κουβαλούσες μαζί σου όπου κι αν σε κυνηγούσαν οι οχτροί. Ήδη οι περισσότεροι περβολάρηδες είχαν πεθάνει από το κακό που μας βρήκε, μη μπορώντας να αντέξουν τον πόνο της αφάνειας της ζωής τους.
Αμέσως μετά την εισβολή η έκφραση των ζωντανών και συνταρακτικών βιωμάτων είχε οδηγήσει την τέχνη και τη λογοτεχνία σε πρωτόγνωρα σκαλιά, κι οι εκφραστές του πόνου είχαν πληθυνθεί υπέρμετρα, αφού εκδόθηκαν ποιητικές συλλογές πλείστες όσες και έργα τέχνης αποτύπωναν τα πάθη. Στα σχολεία τα παιδιά είχαν βρει ένα τρόπο να εκφραστούν με τις μπογιές και με τα έργα τέχνης τους, είτε ζωγραφίζοντας είτε γράφοντας είτε μελοποιώντας και παριστάνοντας σε θεατρικά δρώμενα τα συνταρακτικά βιώματά τους.
Κι έχουμε μείνει εδώ. Όλες οι ως τώρα προσπάθειες για αποκατάσταση της αδικίας δεν πέτυχαν αποτελέσματα, γι’ αυτό και ο αγώνας αν δεν συνεχίζεται, είναι γιατί δεχτήκαμε την κούραση και την απογοήτευση να μας μαραζώνουν, να συρρικνώνουν το δέρμα της ψυχής, και να προσπαθούν μερικοί επιστημονικά να μας αποδείξουν πως ονειρευόμαστε, μη ζώντας την πραγματικότητα. Αλλά η πραγματικότητα βοά πως θέλουμε λύση, όχι όμως την οποιαδήποτε. Η λύση του κυπριακού πρέπει να βεβαιώνει την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού στα χώματά του και στον κόσμο του, την ειρηνική και δίκαιη συμβίωση με τους άλλους, τον προσανατολισμό στο ειρηνικό ευρωπαϊκό μέλλον και την έκφραση της ικανοποίησης όλων των ανθρωπίνων αναγκών μας, αλλιώς λεγομένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
