Με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή
Θα πραγματοποιηθεί κανένα μαθητικό συνέδριο με τίτλο «Απαλλαγή από την κατοχή»; Θα γραφτεί κανένα δοκίμιο για την εκδίωξη των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο;
Η ανακοίνωση στην εφημερίδα λιτή: Το Λύκειο διοργανώνει Μαθητικό Συνέδριο με θέμα «Η καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας». Η ανακοίνωση απλή, μα το θέμα του συνεδρίου προβληματικό, όπως και ο στόχος της σχολικής χρονιάς.
Είναι ή δεν είναι πρωθύστερο το σχήμα: πρώτα καλλιέργεια κουλτούρας συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους και ύστερα η απαλλαγή από την κατοχή και η επανένωση της πατρίδας και του λαού;
Δηλαδή ποιο είναι σημαντικό και θεμελιώδες, πρώτα να καλλιεργήσουμε κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης και συνεργασίας, να δώσουμε εξετάσεις, να τις περάσουμε, ώστε να ευδοκήσουν τα τουρκικά στρατεύματα να αποχωρήσουν; Ή να ελευθερώσουμε τα ευρωπαϊκά εδάφη της ευρωπαϊκής Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό, για να ζήσουμε πια ειρηνικά με τους Τουρκοκύπριους;
Η κατοχή των εδαφών μας δεν συνεχίζεται; Πού εδράζεται το παράνομο τουρκοκυπριακό κρατίδιο; Πού κατοικούν οι εκπρόσωποί του με τις παράλογες απαιτήσεις τους στις συνομιλίες; Πού υποδέχτηκαν τελευταία τον Τούρκο υπουργό των Εξωτερικών που ήρθε, έδωσε οδηγίες, έφυγε;
Δεν θα ήταν καλύτερα διατυπωμένος ο στόχος της σχολικής χρονιάς, αν άλλαζε η σειρά των προτάσεων; Αν ήταν: «Στόχος της σχολικής χρονιάς είναι η απαλλαγή από την κατοχή και η επανένωση της πατρίδας και του λαού μας, για να συμβιώσουμε ειρηνικά με τους Τουρκοκύπριους μέσα σε πνεύμα αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας».
Έτσι όπως διατυπώνεται ο στόχος της χρονιάς από το Υπουργείο, τίθεται πρώτα η ειρήνη κι ύστερα η ελευθερία. Γι’ αυτό κι έχουμε ελληνοτουρκικά φαγοπότια και συνέδρια και δηλώσεις από ελληνόπουλα του τύπου: «εμείς δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτε με τους Τουρκοκύπριους». Κι αν έχουμε μόνο με την Τουρκία γιατί συνομιλούμε με τον ηγέτη τους;
Αφού λοιπόν δίνουμε έμφαση στην ειρηνική συμβίωση, δεν μένει χώρος για το δεύτερο σκέλος, «την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας». Μήπως στις συναντήσεις Ελληνοκυπρίων- Τουρκοκυπρίων λέμε ξεκάθαρα πως στόχος μας είναι να διώξουμε τα τουρκικά στρατεύματα; Πως στόχος μας είναι να παύσει η Τουρκία να επεμβαίνει στην Κύπρο; Ή μόνο ίσες αποστάσεις κρατάμε, γι’ αυτό και θολώνουμε τα νερά και διακηρύσσουμε την ανάγκη για αλλαγή της Ιστορίας μας; Αλλά τότε γιατί τα βάζουμε με τους ξένους όταν τηρούν ίσες αποστάσεις, αφού κι εμείς αυτές τηρούμε; Κάμαμε- κάματε, ας τα ξεχάσουμε, και ας αλλάξουμε την ιστορική μας σκούφια κατά που βολεύει.
Οι αντιδράσεις για τα εκπαιδευτικά πράγματα πληθύνονται, γιατί ταυτόχρονα οι ιθύνοντες προσπαθούν να αποδείξουν στους περισσότερους από μας πως μια ζωή τη ζήσαμε λανθασμένα. Οι αγώνες του λαού μας ήταν λανθασμένοι, η ελπίδα για επιστροφή μάταιη, πρέπει να μοιραστούμε εγκλήματα -που δεν κάμαμε- μαζί με το τουρκικό κράτος. Κι ακόμα χειρότερα, καλλιεργείται κλίμα ενοχής και ραγιαδισμού στα παιδιά μας, ώστε πολλοί να μην εκφράζουν τους πραγματικούς τους πόθους για απελευθέρωση, να φοβούνται να απαιτήσουν τα δικαιώματά τους, να μη ζητούν επιστροφή στα σπίτια τους, να μη βροντοφωνάζουν πως δεν ανέχονται τον τουρκικό ζυγό. Τελικά αυτό είναι η ειρήνη; Η παραποίηση της Ιστορίας και της ελευθερίας;
