Δυστυχώς, αποτύχαμε!!!
Οι απόδημοι έρχονται εδώ όχι για να παρακολουθούν τους ιθύνοντες να φιλονικούν, αλλά συγκεντρώνονται με τον πόθο να πληροφορηθούν για την πολιτική κατάσταση, για να μπορέσουν να σχεδιάσουν τις βοηθητικές προς τον πάσχοντα ελληνικό κυπριακό λαό κινήσεις τους. Επειδή η κατάσταση είναι μία και εν εξελίξει, το κάθε κόμμα όμως την ερμηνεύει από διαφορετική οπτική γωνία, ακούονται στο συνέδριο διιστάμενες απόψεις.
Στο Συνέδριο των Αποδήμων και πέρσι και φέτος παρουσιάστηκε ο πρώτος πολίτης του τόπου να εξοργίζεται και να μιλά σε έντονο ύφος. Η εν εκρήξει απορία του γιατί δεν γίνεται αναφορά από κανένα στο πραξικόπημα, είναι μια απορία μέσα στην οποία εκφράζεται η ερμηνευμένη από τον ίδιο ιστορική αλήθεια με την κομματική χροιά της. Ενώ είναι γνωστό ότι η Τουρκία περίμενε ευκαιρία να επέμβη στην Κύπρο και με το πραξικόπημα τής δόθηκε. Η διάκριση ανάμεσα στην αφορμή (πραξικόπημα) και στα αίτια (τουρκική επεκτατική πολιτική) είναι σημαντική. Μάλιστα, οι πολιτικοί που χειρίζονται τα πράγματα, θα έπρεπε όχι μόνο να γνωρίζουν τη διάκριση αλλά και να την χρησιμοποιούν για να ενοχοποιούν την Τουρκία και τις επεκτατικές βλέψεις της. Όμως στο συνέδριο πρυτάνευσε η κομματική οπτική γωνία, ενώ οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας αναμένουν κάποιον να υπερασπιστεί τα δίκαια του κυπριακού ελληνισμού και όχι να εξισώνει την αφορμή με το αίτιο και το αποτέλεσμα.
Δεύτερο, στην έκρηξή του ο Πρόεδρος μας είπε πως το κυπριακό πρέπει να το θεωρούμε ως κοινωνικοταξικό πρόβλημα και όχι εθνικό. Έτσι, όχι μόνο μεταθέτει το πρόβλημα από θέμα τουρκικής εισβολής και κατοχής σε θέμα ενδοκυπριακό και μόνο, αλλά και το μετακυλά σε κοινωνικοταξικό επίπεδο. Αυτή όμως η τοποθέτηση βρίσκεται εκτός κάθε ιστορικής πραγματικότητας, αφού ποτέ δεν αντιμετώπισε στην Κύπρο μια κοινωνική τάξη πολιτών μιαν άλλη τάξη.
Ο έστω και κατ’ ελάχιστο γνώστης των πραγμάτων αντιλαμβάνεται ότι η νέα, διακηρυγμένη πια από τον Πρόεδρο, θεώρηση του κυπριακού προβλήματος, είναι απόρροια των ιδεολογικών θεμελίων του, γι’ αυτό και σε πολλές δηλώσεις του αποφεύγει να κάμει λόγο για έθνος ή λαό, καταφεύγοντας στις ιδεολογίες. Το ιστορικό όμως προηγούμενο της Σοβιετικής Ένωσης που επεκάθησε στον τράχηλο των εθνοτήτων και τις κατέπνιξε για εβδομήντα τόσα χρόνια δεν πέτυχε, αφού μόλις το σαθρό αυτό καθεστώς κατέπεσε, οι λαοί αγωνίστηκαν και για την εθνικότητα και προπάντων για τη θρησκεία τους. Άρα η τοποθέτηση του κυπριακού ως κοινωνικοταξικού προβλήματος είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία.
Στο ίδιο μοτίβο και η ελπίδα για λύση του κυπριακού: Επειδή βρέθηκαν στα πηδάλια της Κυπριακής Δημοκρατίας και της παράνομης τουρκοκυπριακής ηγεσίας άνθρωποι με τις ίδιες ιδεολογίες, πιστεύεται πως κάτω από το πρίσμα των ιδεολογιών τους θα οδηγήσουν σε λύση το κυπριακό. Ομολογούν όμως οι ίδιοι οι κυβερνώντες πως ο μεγάλος παίκτης στη σκακιέρα είναι η Τουρκία, η οποία υπηρετεί τα εθνικά της σχέδια και όχι τις κοινωνικές τάξεις της.
Και ο κ. Ταλάτ είναι ηλίου φαεινότερον πως υπακούει στα κελεύσματα της Άγκυρας, του τουρκικού δηλαδή έθνους, και όχι στις παροτρύνσεις των εδώ ιδεολογικών συντρόφων του. Η πρόσδεση μάλιστα της ηγεσίας μας στον Ταλάτ οδήγησε και οδηγεί σε εις βάρος μας παραχωρήσεις, για να κρατηθεί ο ομόδοξος στην εξουσία.
Τέλος, οι Έλληνες της Κύπρου, όταν ακούν από τον ίδιο τον Πρόεδρό τους πως τα περί ελληνικότητας και λοιπά είναι σοβινισμοί και εθνικισμοί, καταλαβαίνουν πως κανένας προς το παρόν δεν θα υπερασπιστεί τον ελληνισμό του τόπου, αλλά την «κοινωνική τάξη»!!! στην οποία ο εκπρόσωπός μας ανήκει.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους, δυστυχώς, ως Έλληνες της Κύπρου, αποτύχαμε.
