Να τα πούμε κι αυτά;
Η διαστρεβλωμένη εντύπωση ότι τα παιδιά μας είναι μηχανάκια και ρομποτάκια που τους βάζεις τα απαραίτητα γνωστικά συστατικά όπως τροφοδοτείς το αυτοκίνητό σου με βενζίνη, κι αυτά παίρνουν μπρος και ζουν και σκέφτονται και κινούνται όπως εσύ τα σχεδίασες, εσύ ο σοφός, ο μέγας παιδαγωγός και σχεδιαστής της κοινωνίας του μέλλοντος, έχει την προϊστορία της, αλλά ας μείνουμε στον 20 αιώνα, όταν και ο ναζισμός και ο κομμουνισμός προσπάθησαν να διαμορφώσουν το νέο και τη νέα των προτιμήσεών τους.
Και τώρα στην Κύπρο, η προσπάθεια δημιουργίας του νέου πολίτη, του ελληνοκύπριου που θα συζήσει με τον τουρκοκύπριο. Έγιναν και διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και δόθηκε και στον τύπο περιληπτικά η φιλοσοφία της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής, που περίπου μας λέει πως, αφού αποφασίσατε να συν ζήσετε με τους τουρκοκυπρίους, πρέπει να σας ετοιμάσουμε και ένα πρόγραμμα βίου, να ξαναγράψουμε την Ιστορία, να παραδεχτείτε τα λάθη σας, να μη μιλάτε για εισβολή, για κείνους ήταν ειρηνική επέμβαση, να αποδειχτείτε και τη δική τους αλήθεια και να βρούμε ένα μέσο όρο Ιστορίας, ένα μέσο όρο αλήθειας, ένα μέσο όρο πατριωτισμού, του κυπριωτισμού. Από καιρό έλεγαν πως οι εθνικισμοί δεν είναι της μόδας, σήμερα είναι εποχή του ανθρωπισμού και της παγκοσμιοποίησης. Αλλά βέβαια ούτε ο ανθρωπισμός ούτε η παγκοσμιοποίηση χωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με την εθνικότητα, τη θρησκεία, τη γλώσσα. Και όμως το διζωνικό και δικοινοτικό δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραδοχή του χωρισμού των ανθρώπων με βάση την εθνότητα και το θρήσκευμα, παλιομοδίτικα πράγματα, και όμως όχι μόνο τα αποδεχόμαστε αλλά τα’ χουμε και παντιέρα για τη λύση.
Δεν είναι αντιφατικά τα πράγματα; Να ζεις στον αιώνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όμως να διακρίνεις τους ανθρώπους; Δεν είναι αυτός ρατσισμός; Αφού είσαι ευρωπαίος τι άλλο θέλεις; Ό, τι ισχύει στην Ευρώπη ας ισχύει και εδώ. Όπου θέλεις διακινείσαι, όπου θέλεις κατοικείς, όπου θέλεις εργάζεσαι, σπουδάζεις. Δεν είναι έτσι τα πράγματα στην Ευρώπη;
Γιατί λοιπόν να τον μάθεις να ζει ως ελληνοκύπριος και τουρκοκύπριος και να μη μάθουν όλοι να ζουν ως Ευρωπαίοι;
Και καλά εμείς, είμαστε ενταγμένοι στην Ευρώπη, η Ελλάδα είναι ήδη από καιρό. Οι Τούρκοι ήταν, είναι ή θα γίνουν καμιά φορά;
Και τι θα λέει η νέα εκπαιδευτική θεώρηση και ο νέος σχεδιασμός; Θα μιλά για τη μοίρα των εγκλωβισμένων της Καρπασίας, που από 8000 περίπου όταν συμφωνήθηκε η Τρίτη Βιέννη απόμειναν ελάχιστοι; Θα μπορεί να γίνει λόγος στα σχολεία μας για την Ίμβρο και την Τένεδο και τη μοίρα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Θα μπορούμε να σκεφτόμαστε, να μιλάμε, να εκφραζόμαστε γενικά, ελεύθερα, χωρίς απειλές και εκφοβισμούς;
Μόνο το ελεύθερο πνεύμα μπορεί να νικήσει την όποια αδικία και σκλαβιά, γι’ αυτό και τα παιδιά μας πρώτα στην ελευθερία και την ευθύνη να τους ασκήσουμε κι ύστερα τα άλλα είναι εύκολα.
