Και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία.
Το θαύμα είχε γίνει. Μέσα στην εκκλησία επικρατούσε απόλυτη ειρήνη. Οι άνθρωποι μονιασμένοι στέκονταν ο ένας δίπλα στον άλλο, άσχετα από χρώμα, γλώσσα, θρησκεία, κομματική τοποθέτηση. Οι άγγελοι μιλούσαν όλες τις γλώσσες, ο Χριστός κι ο Μωάμεθ ήταν ζωγραφισμένοι στο τέμπλο και στο θόλο μισό ο ένας μισό ο άλλος. Όλοι με ανοιχτά στόματα, με χαμογελαστά κινέζικα μάτια, με τις μύτες ολάνοιχτες να μυρίζονται το ιώδιο της θάλασσα τ’ αποστόλου Αντρέα και της παραλίας της Πάφου, όλοι συμφωνούν, όλοι υποστηρίζουν τα ίδια, όλοι τραγουδούν το ίδιο τραγούδι, αδελφέ μου Οσμάν, αδελφέ μου Αντρέα, δεν έχουμε τίποτε εμείς να μοιράσουμε.
Το μέλλον θα το ζήσουμε ειρηνικά και μακροημερεύοντα. Μόλις λύσουμε το κυπριακό θ’ αρχίσουμε τις παρτίδες το τάβλι με το ουζάκι, τη ζιβανία, με παφήτικο χαλλούμι και κρασί της πιτσιλιάς, με τον παστουρμά της αρμενίας και το λουκάνικο, και προπάντων με πολύ πολύ σουτζούκο.
Με τα καλάθια θα στα φέρνω, με τα κοφίνια θα τα παίρνεις. Κανταϊφια και μελομακάρουνα, παλουζέδες και γαλακτομπούρεκα. Να παν κάτω τα φαρμάκια , να διδάξουμε στον κόσμο το μεγάλο μάθημα.
Μαζί στους γάμους, μαζί στις κηδείες, μαζί στα γλέντια, μαζί στη δουλειά, μαζί στις συνομιλίες, να μιλούμε και να μη συμφωνούμε, να μιλούμε κι άλλα να καταλαβαίνουμε, με τρανταχτά μηνύματα ενότητας και προπάντων ομόνοιας.
Να ξαναγίνουμε ξανά σαν πρώτα, αδέλφια και φίλοι στους κοινούς αγώνες, για την πρόοδο και τη δημοκρατία, για την ειρήνη και την αποστρατικοποίηση των νησιών του ειρηνικού ωκεανού, για το κλείσιμο των φυλακών στην Κούβα, για την επαναπροσέγγιση και την καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, με νέα αναλυτικά, με νέο πνεύμα συνεργασίας και ανάπτυξης. Μια νέα Λήδρας ν’ ανοίγει κάθε μέρα, ένας παλιολιμνίτης να κλείνει κάθε μέρα.
Αποφασισμένοι κι οι δυο, στην Τουρκία δεν πρόκειται να παραδώσουμε τα ιερά στρατιωτικά μυστικά μας, σύμμαχοι δε θα γίνουμε ποτέ με το διεθνές έγκλημα, με τους φονιάδες των λαών, με το αμαρτωλό νιάτο, που βομβάρδισε την πατρίδα μας, που τη μοίρασε στα δυο κι εμείς πασχίζουμε να την μοιράσουμε στα τέσσερα, ένα για μας, ένα για σας, ένα για τους εγγλέζους κι ένα για όλους μας.
Γι’ αυτό στεκόμαστε ισότιμοι δίπλα δίπλα, στους κοινούς αγώνες, στα κοινά αγάλματα που θα μας στήσουν, στις κόκκινες σημαίες που θα πετούν στον αγέρα ειρηνικά.
Αδελφέ μου Ταλάτ, μαζί στην εκκλησία, μαζί στο τζαμί, μαζί στο προεδρικό μαζί στη βουλή, μαζί στα σπίτια μας, μαζί στα χωράφια, μαζί στα σχολεία μας, μαζί στα λιμάνια και στα αεροδρόμια. Τίποτε δεν έχουμε να χωρίσουμε. Όλα φίφτυ φίφτυ, όλα μισά μισά. Από μισή Πάφο, μισή Λεμεσό, μισή Λάρνακα, μισή Λευκωσία, τ’ άλλα δικά σας.
Το ιδεώδες μας αποκτά σάρκα και οστά. Ο Μάρξ, ο Λένιν κι ο Στάλιν θ’ αναρριγήσουν. Τα σοβιέτ θα ξαναζήσουν και θα ανορθώσουν το λαό. Η Ιστορία θα ξαναγραφτεί με κόκκινα γράμματα. Ο Μαρξισμός θα διδάσκεται και στα ελληνικά και στα τουρκικά και στα κυπριακά. Μια νέα λεωφόρος δόξας ανοίγεται με τις μπουλτόζες της αγάπης μας, με τα τράκτα της συνεργασίας και της συντροφικότητάς μας.
Αδελφέ μου Ταλάτ, μια εγώ στους γάμους της κόρης σου, μια εσύ. Μια στη θλίψη μια στη χαρά, κι οι γυναίκες μας μαζί στα σαλόνια για την πάλη της νέας τάξης που κοκκινίζει στον ορίζοντα. Από μισές οι εκκλησιές μας, από μισά τα νεκροταφεία μας.
Αδελφέ μου Ταλάτ. Η Κύπρος μπορεί να περηφανεύεται για τα παιδιά της.
