ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΨΕΩΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΖΟΥΣΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Οι λύσεις που δίνονται στα μεγάλα προβλήματα εξαρτώνται από τον τρόπο σκέψεως και από τις υπάρχουσες ιδεολογίες και προπάντων από την δεσπόζουσα ιδεολογία της εποχής.
Έτσι τον 19 αιώνα δεσπόζουσα ιδεολογία ήταν αυτή του εθνικού κράτους, γι’ αυτό και οι επαναστάσεις της εποχής, όπως η ελληνική επανάσταση αποσκοπούσαν στο σχηματισμό ενός νέου κράτους, για παράδειγμα τοu ελληνικoύ.
Στον εικοστό αιώνα κατά τη μεσοπολεμική περίοδο άνθισαν τα δικτατορικά κράτη, όπως της Γερμανίας, Ιταλίας, Ελλάδας κτλ. Αυτή ήταν η δεσπόζουσα ιδεολογία, γι’ αυτό και οι δικτατορίες φύτρωναν σαν τα θανατερά μανιτάρια στον κόσμο. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι δυο μεγάλοι συνασπισμοί της Ανατολής και της Δύσης, η Σοβιετική ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πρωταγωνίστησαν σε μια διελυστίνδα με όλα τα γνωστά παρεπόμενα.
Η προσπάθεια δημιουργίας μιας τρίτης κατάστασης, στην οποία ανήκε και η Κύπρος, έδειξε πως η προσπάθεια ήταν μάταιη, αφού οι δύο μεγάλοι δεν ανέχονταν τους τρίτους και ή προσπαθούσαν να τους προσεταιριστούν ή προσπαθούσαν να τους καταστρέψουν.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με το μονοπώλιο της Αμερικής έδειξε μια άλλη πτυχή της παγκόσμιας Ιστορίας, τις μεγάλες πολυπολιτισμικές ενότητες. Μέσα στην ίδια της Ευρώπη συνυπάρχουν φυλές και λαοί, γλώσσες και θρησκείες με βάση την ανεκτικότητα, όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι μια λέξη αλλά ένας τρόπος ζωής, που φανερώνει πως ένας καινούργιος κόσμος δημιουργείται και πως το μέλλον του εικοστού πρώτου αιώνα θα σφραγιστεί με αυτήν. Συνύπαρξη ειρηνική, συνεργασία και ανοχή, ισότητα δικαιωμάτων και καθηκόντων, ελευθερία λαών και καθενός ξεχωριστά, άσχετα από γλώσσα, φυλή, θρησκεία.
Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση και με αυτή την πραγματικότητα του πολυπολιτισμού ζητούμε κι εμείς ως Κύπριοι την επίλυση του Κυπριακού. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκεί, αναγνωρισμένη από τα Ηνωμένη Έθνη και από όλα τα κράτη του κόσμου (εκτός Τουρκίας) είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μόνο μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια είναι δυνατή μια λύση που να συμπορεύεται με τον τρόπο σκέψεως και με τη δεσπόζουσα ιδεολογία της εποχής. Οποιαδήποτε άλλη λύση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί θα είναι εξωπραγματική.
Το να εμμένει λοιπόν η Τουρκία από τη μια στο να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ από την άλλη να διαιρεθεί η Κύπρος σε δυο κρατίδια είναι και αντιφατικό και ενάντιο στις σημερινές πραγματικότητες. Το προηγούμενο του Κοσσόβου δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι προηγούμενο και για την Τουρκία με τα τόσα εκατομμύρια των Κούρδων και με την Αμερική με τα τόσα εκατομμύρια των μαύρων κ.ο.κ.
