Περί ανοίας ο λόγος
Ε ρε μάνα, πάντα τον καλό δρόμο με δίδασκες και μου έδειχνες με το παράδειγμά σου, και τώρα, μέσα στη γεροντική άνοιά σου δεν αποκλείεται αυτό να μου υπενθυμίζεις, τον καλό δρόμο και τη σωστή στάση απέναντι στα όσα γίνονται στον τόπο μας, για να παύσει και το κυβερνών κόμμα να ασχολείται με όσους υποσκάπτουν τον πρόεδρο.
Μια γεροντική άνοια να απλωθεί σε όλους τους ελληνοκυπρίους, μια άνοια, όπως λέμε γρίπη των χοίρων, ή, αν δεν είναι επιδημία κι αν δεν απλώνεται σταδιακά, ας γίνει πανδημία διά νόμου. Οι Έλληνες της Κύπρου από τούδε και στο εξής υποχρεούνται να πάσχουν από πανδημία άνοιας, ώστε να συνεχίσει η κυβέρνηση απερίσπαστη το έργο της και ο πρόεδρος τις συνομιλίες του με τον ηγέτη.
Άκου ν’ ακούσεις τι έγινε τις τελευταίες μέρες και πες μου αν έχω δίκιο.
Ένας από τους πολλούς ποντιοπιλάτους που ήρθαν στην Κύπρο για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους πάνω μας είναι και ο εκπρόσωπος του Οηέ, ο κύριος Ντάουνερ, εξ Αυστραλίας ορμώμενος. Τελευταία λοιπόν, ο κύριος αυτός, μας είπε πως όταν λέμε πλειοψηφία εννοούμε το 51 % και εξής. Πολύ σωστά. Άρα, για όσους μας λεν πως διζωνική ομοσπονδία σημαίνει να έχει η κάθε κοινότητα πλειοψηφία στην περιοχή της, ας είναι λοιπόν 51% αυτή η πλειοψηφία. Γιατί δεν γίνεται, για να λυθεί το κυπριακό η πλειοψηφία να είναι γύρω στο 53 κι όταν πρόκειται για επίσημη κλοπή εδαφών, περιουσιών, πολιτισμού, η πλειοψηφία να είναι 90. Γι’ αυτό σου λέω, καλύτερα η γεροντική άνοια, με τον πατέρα ζωντανό, με τη μητέρα σου να τηγανίζει κεφτέδες. Εσύ καλά την έχεις.
Συνεχίζουμε όμως: Δεν πολυαντέδρασαν οι πολλοί και μεγάλοι, κι εμείς είπαμε, ξένος είναι, δε μας συμφέρει να τα βάλουμε μαζί του, εμείς χρειαζόμαστε συμμαχίες- κατά τη μεγάλη πολιτική ρήση- και όχι εχθρούς, κι έτσι το περάσαμε με λίγες διαμαρτυρίες.
Έρχεται όμως και δεύτερος κύριος, από την Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή τη φορά, μας ξαναλέει όσα μας ξαναείπε πριν τέσσερα χρόνια, και τώρα λέει πόσο ευτυχισμένοι είμαστε που πάμε στο σπίτι μας στα κατεχόμενα και μας κερνά και καφέ ο νυν παράνομος κάτοικος, έποικος ή άλλος. Ενώ αυτός ο καημένος στη Γερμανία δεν το μπορούσε. Και πάλι λίγες διαμαρτυρίες, και δεν μπορούμε να τα βάζουμε με όλους, έχουν δύναμη αυτοί έξω εκεί, τους χρειαζόμαστε. Τέτοιους φίλους; Και τους εχθρούς;
Σε λίγο θα ρθει άλλος κύριος, Ευρώπη μεριά, αυτός θέλει την ψήφο μας, θα φάει και με τον πρόεδρο και με τον ηγέτη και ύστερα με τους δυο ηγέτες. Δε βγάζεις άκρη ρε μάνα, καλά σου λέω, η γεροντική άνοια καλύτερα, μη μου θες να γίνεις καλά. Ευτυχώς δε γίνεσαι. Γιατί άλλο να καταλαβαίνεις κι άλλο να μη. Όταν καταλαβαίνεις, ακολουθούν παράπονα από το κυβερνών κόμμα και τον εκπρόσωπο, «εμείς που σε δεκαπέντε μήνες κάμαμε όσα καμιά κυβέρνηση, εκτός από την προηγούμενη», και άλλα τέτοια γνωστά.
Αν καταλάβαινες λοιπόν θα ΄βλεπες και την Τουρκιά, να συνεχίζει το ίδιο βιολί, μας εμποδίζει σε κάθε κίνηση, θέλει λέει τα πετρέλαια, θέλει να αποαναγνωριστούμε, εμείς, λέει, δεν είμαστε κράτος – ίσως να’ χει και δίκαιο- τι κακό παθαίνεις όταν καταλαβαίνεις, γι’ αυτό σου λέω: εσύ καλύτερα με την άνοιά σου. Σκέφτηκες όμως, (τι ρωτώ; ) σκέφτηκες να βρίσκονταν πετρέλαια και άλλα παρόμοια στη θάλασσα της αγαπημένης σου Κερύνειας; Λες να’ ταν έτοιμοι να τα μοιραστούν οι Τούρκοι με τους Έλληνες της Κύπρου; Γι’ αυτό σου λέω, εσύ καλύτερα.
Είναι όμως κι εδώ ο κ. Ταλάτ, ο οποίος, κατά τους κυβερνώντες, δεν είναι το ίδιο με την Τουρκία. Αλλά, ομολογούν, από την Τουρκία εξαρτάται η λύση. Αυτό το καταλαβαίνεις; Στην κατάστασή σου μπορεί αυτά τα παλαβά να τα καταλαβαίνεις. Κι έχει να λύσει ένα τερατώδες πρόβλημα, το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη. Έχεις ακουστά; Θυμάσαι; Καλύτερα.
Κι οι συνομιλίες συνεχίζονται χωρίς να συζητήσουν τα σοβαρά, ή τ’ αγγίζουν και τ’ αφήνουν στο καλάθι, να πάρουν αέρα, όπως το εδαφικό, το θέμα των εποίκων, των τουρκικών στρατευμάτων, της εισβολής και κατοχής που λέγαμε. Θυμάσαι; Όχι; Καλύτερα για σένα και για τους κυβερνώντες. Χειρότερα για μας.
