Η «φρόνιμη» υποταγή στους βαρβάρους
Ίσως να είναι ενοχλητικό να γράφει κανείς για τη σημερινή κυπριακή κατάσταση και τις προσπάθειες για λύση του εθνικού μας θέματος ή για την επιβίωσή μας ως Ελλήνων της Κύπρου και πρώτα να πρέπει να διαβεβαιώσει πως δεν υποσκάπτει κανένα, και μάλιστα τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα συζητούμενα όμως ενδιαφέρουν κάθε πολίτη και –δημοκρατίας ούσης- δικαιούται ο καθένας να εκφράσει ελεύθερη άποψη.
Έχει δοθεί η εντύπωση, από τον καιρό της ανάρρησης του Προέδρου στο αξίωμα, πως επίκειται λύση του κυπριακού. Η βεβαιότητα ήταν στέρεη και στιλπνή: δυο άνθρωποι, των ιδίων ιδεολογιών και με πίστη στο μέλλον, αναλαμβάνουν να βρουν την «κυπριακής ιδιοκτησίας» λύση που θα οδηγήσει και τις δυο κοινότητες στο ευτυχές μέλλον.
Σταδιακά, κι ενώ ήξερε η πλευρά μας τις διαθέσεις της Τουρκίας και του εκπροσώπου της εδώ, και παρά την τόση κάλυψη από μέρους των κομματικά συγγενών του, αποκαλύπτεται πως ο εκπρόσωπος της τουρκοκυπριακής κοινότητας ούτε κυπριακή λύση επιζητεί αλλά και ούτε συζητεί αυτόνομα, αλλά εκπροσωπεί τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Το χειρότερο όμως είναι πως τον αποδεχόμαστε και μάλιστα ως άνθρωπο με αρχές.
Στην πραγματικότητα πρόκειται περί άλλης οπισθοχώρησής μας και συζήτησης στις βάσεις που επιζητούν εκείνοι και όχι εμείς. Οι αρχές ή είναι αρχές ή δεν είναι. Και αρχές σημαίνει να είναι αλήθειες ή θέσεις παγκόσμια και αιώνια αποδεκτές, μια άλλη πνευματική πραγματικότητα και όχι η μετρούμενη με τη δύναμη της ισχύος του αντιπάλου και ανάλογα με τις διαθέσεις της στιγμής. Γιατί στο τέλος αυτό πάθαμε: ενώ διαλαλούμε πως ο πρόεδρος Χριστόφιας συζητεί βάσει αρχών, ο ίδιος ο Πρόεδρος χαρακτηρίζει ως «αρχή» του Ταλάτ κάτι που δεν είναι αρχή αλλά έγκλημα, το ότι δηλαδή ο νυν καταχραστής της περιουσίας των ελληνοκυπρίων θα έχει τον πρώτο λόγο στην απόδοση δικαιοσύνης. Αποδεχόμενος το άδικο, το παράγωγο του πολέμου, τα τετελεσμένα της εισβολής ως αρχή, αποδεικνύει πως οι χρησιμοποιούμενες έννοιες είναι συγχυσμένες από αυτούς που τις χρησιμοποιούν. Αν μπορεί να είναι «αρχή» η καταπάτηση της περιουσίας του άλλου και η αποδοχή του καταπατητή ως προσώπου με πρώτο λόγο στην απόδοση δικαιοσύνης και όχι ως εγκληματία, τότε βρισκόμαστε σε μια άβυσσο σύγχυσης βασικών εννοιών, που οδηγεί στον κρημνό και το διάλογο και το λαό.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις προσπάθειες των δορυφόρων του Προέδρου να θωρακίζουν κάθε ενέργειά του με ιστορικά ή λογικά επιχειρήματα (για παράδειγμα τα όσα σοφίστηκαν για να δικαιολογήσουν την εκ περιτροπής προεδρία ή την υποτίμηση της ψήφου μας). Σκοπός οφθαλμοφανώς είναι να παρουσιάζεται ο Πρόεδρος και το κόμμα του οι αθώες περιστερές που ήρθαν να σώσουν τον κολασμένο και καταδικασμένο από τα ανομήματά του ελληνικό κυπριακό λαό, ενώ η δίκαιη λύση του κυπριακού τίθεται σε δεύτερη μοίρα, αφού υπάρχουν οι ηρακλείς του θρόνου, που με στόμφο θα δικαιολογούν τα λοξοδρομήματα.
Τελευταίο δείγμα, η προσπάθεια στενού συμβούλου του Προέδρου να μας υπενθυμίσει πως η Τουρκία είναι σήμερα μεγάλη δύναμη, άρα πρέπει να μη ζητούμε και πολλά, αλλά αντίθετα καλό είναι να καταλάβουμε τις αντιξοότητες με τις οποίες έχει να αντιπαλαίσει ο Πρόεδρος και περίπου να είμαστε ευτυχείς και ευγνώμονες αν μας επιτρέψουν οι Τούρκοι να επιβιώσουμε στη γη μας.
Δυστυχώς ο ρεαλισμός έχει φτάσει σε αδιέξοδα και οι υποδείξεις των κυβερνώντων προς το λαό να αποδεχτεί ανελεύθερες διευθετήσεις οδηγεί σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, χειρότερο από τη διχοτόμηση με την οποία επίσης μας απειλούν οι οπαδοί της όποιας λύσης. Αφού ο αγώνας για την ελευθερία μας δεν δίδεται από όλες τις δυνάμεις χωρίς αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής, η Ιστορία μάλλον θα κατακαλύψει με κατάμαυρα πέπλα τους ταγούς που μας κατευθύνουν συνειδητά στην υποταγή με δικαιολογίες επενδυμένες με ιστορικό ή νομικό ή πολιτικό επενδύτη.
