Μετρητής θλίψεως
του Στέλιου Παπαντωνίου
Αν δεν εφευρέθηκε ακόμα ο μετρητής θλίψεως, ευρύ πεδίο είναι ανοιγμένο από καιρό εδώ στον τόπο μας, να ρθει ένας επιστήμονας να μελετήσει μ’ αυτόν την πίκρα μας.
Κι αν οι πολίτες σ’ αυτό τον τόπο, όσοι συνειδητά παρακολουθούν τα τεκταινόμενα και δεν φορούν παρωπίδες, είναι θλιμμένοι, τούτο σημαίνει πως δεν είναι ευτυχισμένοι, άρα ούτε ελεύθεροι, κατά το γνωστό «το εύδαιμον το ελεύθερον το δ’ ελεύθερον το εύψυχον». Χρειάζεται λοιπόν ευψυχία να ανατρέψουμε την καταπιεστική ανελευθερία μέσα στην οποία ζούμε και γι’ αυτό θα πρέπει και πάλι ν’ ανέβουμε στις κορφές του εαυτού μας, που τις αφήσαμε από το 63 να πλαγιάζουν. Δεν λέω το 1955- 59, γιατί τότε δεν ήταν κορφές βουνών, ήταν ουρανούς π’ ανέβηκαν οι ήρωες του αγώνα μας. Μα και το ’63 στην πλειονότητά του ο ελληνικός κυπριακός λαός, χωρίς στρατό οργανωμένο, έδωσε ολόψυχο το είναι του για να υπερασπιστεί τον τόπο, άλλο αν οι κυβερνώντες άλλα σήμερα ζιζάνια ενσπείρουν.
Γιατί είναι στην πλειονότητά του ο λαός θλιμμένος είναι οφθαλμοφανές και αυταπόδεικτο: πρόσφυγες, εκ πατρογονίας και μητρογονίας, αγνοούμενοι, νεκροί, εγκλωβισμένοι, με καταπατημένο έναν τρισχιλιόχρονο πολιτισμό από βάρβαρους κατακτητές, αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για τη μαύρη καρδιά.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν και χειρότερα. Ύστερα από έναν άλλο αγώνα με το δημοψήφισμα για το ναι ή το όχι στο σχέδιο Αναν, αναπνεύσαμε για λίγο με το όχι, ωσότου αποφάσισε το κυβερνών κόμμα να λύσει το πρόβλημα με τις στο κενό συνομιλίες, νομίζοντας πως με τον Ταλάτ θα τα κατάφερναν ακόμα και εν μιά νυκτί. Δυστυχώς άρχισαν οι συνομιλίες χωρίς προετοιμασία, χωρίς γερή βάση, γι’ αυτό και πάλι διερευνούμε σήμερα αν συζητούμε με το σύνοικο στοιχείο- όπως νομίζουμε- για κοινό προσανατολισμό, για να καταλήξουμε ομού σε λύση του κυπριακού, αποδεκτή και στην πλειοψηφία του κυπριακού λαού, που πρέπει να τη διαφυλάξουμε ελληνική, (άλλο πρόβλημα τεράστιο) και στη μειοψηφία του τουρκοκυπριακού πληθυσμού που απωλέσθη αύτανδρος στις τουρκικές σκοπέλους.
Θλίψη γιατί δώσαμε χωρίς να πάρουμε, θλίψη γιατί μας αφαιρούν τα σπίτια και τις περιουσίες μας με δικές μας προτάσεις, θλίψη γιατί θα’ χουμε Τούρκο πρόεδρο με δική μας εισήγηση, θλίψη γιατί μένουν οι έποικοι- κι ούτε που συζητούν το θέμα, θλίψη γιατί μιλάμε για διζωνική δικοινοτική- ένα κράτος χωρισμένο, στο βορρά κατατούρκικο και στο νότο τα χείριστα και κάκιστα, αφού όλα δείχνουν πια πως οι κυβερνώντες αποφάσισαν να διαγράψουν την ελληνική Κύπρο ζυμώνοντας ένα αμάλγαμα λαών. Κι ενώ όλοι μιλούν για την κατάρα του ελληνισμού, που χάνεται από τις πατρίδες του, οι κυβερνώντες θριαμβολογούν και κενολογούν καινολογώντας περί ρατσισμού και ξένων παθών, μη βλέποντας τα δικά, τα κατάδικά μας πάθια.
Αφού λοιπόν δεν είμαστε ελεύθεροι με τους γόρδιους δεσμούς των κυβερνώντων, και δεν είμαστε ευτυχισμένοι, απομένει το εύψυχον εκείνο, να ανακτήσουμε την ψυχική μας δύναμη, για να τα πούμε και να τα βροντήξουμε σ’ όσους δικούς ή ξένους μάς έχουν ξεγράψει από το χάρτη ως ΄Ελληνες της Κύπρου. Να αναλάβουμε αγώνα σωτηρίας του τόπου οι πολίτες, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Γιατί δυστυχώς η παιδεία, από την οποία πρέπει να περιμένουμε τη σωτηρία, έχει αλωθεί κομματικά, και το τι εκστομίζουν τα παιδιά μας για τους ήρωες των αγώνων μας ντρέπεται κανείς να τ’ ακούει. Ενώ όλοι διαβλέπουν τους επερχόμενους κινδύνους, στα σχολεία τυρβάζουν περί άλλα, ο ρατσισμός είναι το πρόβλημα, η ξενοφοβία, η συμβίωση με το σύνοικο στοιχείο, ενώ στον Πενταδάχτυλο τα τουρκικά μπαϊράκια προκαλούν νυχθημερόν κι ο ισλαμισμός διεισδύει πεμπτοφαλαγγίτικα στις ελεύθερες περιοχές ετοιμάζοντας τα αποτρόπαια.
Η ευψυχία, λοιπόν, παραμένει το μεγάλο ζητούμενο.
