Η ΘΛΙΨΗ ΑΠΕΡΑΝΤΗ
Η θλίψη απέραντη. Ένα κοριτσάκι στην Κίνα σκοτώθηκε, τριών χρονών, από τους γονιούς του, γιατί δεν ξεχώριζε ένα ιδεόγραμμα που παριστούσε την μπανάνα.
Οι γονιοί στην Κίνα απαιτούν πολλά από τα παιδιά τους. Ίσως ο απαιτητικός γονιός να ήταν ένας παθός. Ίσως ο ίδιος να μην τα κατάφερνε. Κι έπρεπε όλη η αδυναμία του να εξαφανιστεί στη δύναμη της κόρης του. Το παιδί έπρεπε να αποδείξει πως ο πατέρας έχει πολύ μυαλό, ξέρει πέντε χιλιάδες ιδεογράμματα, όπως και η μάνα. Έξυπνοι, παίρνουν τα γράμματα , μπορούν την πραγματικότητα να τη μεταστοιχειώσουν σε ιδεογράμματα. Κι αυτά τα άτιμα, γιατί να είναι τόσο πολλά και τόσο δύσκολα, θεέ των Κινέζων!.
Εμείς εδώ δε σκοτώνουμε τα παιδιά μας. Τώρα τελευταία δεν έχουμε και πολλές απαιτήσεις από αυτά. Μας τα δίδαξε το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα. Να είναι όλα εύκολα για όλους. Όσο πιο χαμηλό το επίπεδο τόσο περισσότερες επιτυχίες θα έχουμε. Πέρασε ο καιρός της πολλής και δύσκολης ύλης, των διπλών και τριπλών εξετάσεων. Κάποτε στο εξωτερικό θαύμαζαν τα παιδιά που στέλναμε στα πανεπιστήμια. Τώρα μας ρωτούν, τι κάνετε στα σχολειά σας;
Δεν είναι όμως μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα. Μας το διδάσκουν οι ψυχολόγοι, μην πιέζετε τα παιδιά, μας το διδάσκει η τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Αφήστε τα παιδιά. να κάμουν ό,τι θέλουν. Όχι στις αναστολές.
Κι έτσι εμείς δε σκοτώνουμε τα παιδιά μας με τις πολλές απαιτήσεις. Τα σκοτώνουμε με τις μηδενικές απαιτήσεις. Κλείνουμε στα μάτια στη βία που χρησιμοποιούν. Κλείνουμε τα μάτια που καπνίζουν φουγάρα από τα δώδεκα. Κλείνουμε τα μάτια στις πορνοταινίες. Κλείνουμε τα μάτια στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ, στις νυχτερινές εξόδους που γίνονται πρωινές είσοδοι. Εμείς δεν σκοτώνουμε τα παιδιά μας με τις απαιτήσεις μας. Τα σκοτώνουμε κλείνοντας τα μάτια μας και φοβούμενοι τις ευθύνες.
Το αυτοκίνητο και η μοτόρα στα χέρια των παιδιών είναι φονικά όπλα . Ας κλείσουμε τα μάτια ακόμα μια φορά.
Το άριστο μέτρο μας δίδασκαν κάποτε. Πότε και πώς θα το ξαναβρούμε;
