Στο στόμα του θηρίου
του Στέλιου Παπαντωνίου
Και τότε θα τρώνε και θα πίνουν και θα χειροκροτούν κι ο κάππος τους θα λέει: «Κι άλλο χειροκρότημα, εγώ σας ελευθέρωσα». Είναι τυφλοί και κωφοί; Δε βλέπουν πως τους έριξε στα δόντια του θηρίου, ούτε τ’ ακούν που τρίζουν; Και παρακάτω με το «γουέλκαμ στο κρατίδιο», θα περιμένει το θηρίο να καταπιεί το αίμα και να καταφάει τη σάρκα τους, σήμερα με τα πάσα και τα διαβατήρια και τις διπλές ασφάλειες, αύριο θα απαιτεί ν’ αλλάζουν πινακίδες, να εμπεδώσουν πως διέρχονται διά του ψευδοκράτους του και θα πληρώνουν πρόστιμα να ξεχρεώσουν το δρόμο. Κι αυτοί θα χαίρονται, έτσι τους είπε, γιατί ήρθε τουρισμός πολύς, περνώντας απ’ τις ίδιες διαδρομές, μέσα απ’ τα δόντια του θηρίου. Θα πέσει χρήμα στην περιοχή, γεμάτα τα ξενοδοχεία, πατόκορφα χωμένοι στο χρυσό και στον άργυρο.
Έτσι μας είπαν κι άλλοι, πως θα πλουτίσουμε, αν λύσουμε το πρόβλημα κατά πώς το επιθυμούν. Κι εμείς θυμηθήκαμε πως έχουμε ένα Μάτση που είπε το αρχαίο ελληνικό εκείνο, «ου περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Αλοίμονό σου, Μαρδόνιε, αλοίμονό τους που κατέχουν από Ιστορία - ή νομίζουν- και την εμπαίζουν.
Όλες αυτές οι πρόβες τζενεράλε. Έτσι θα λυθεί το πρόβλημα, είναι ήδη λυμένο στα κεφάλια των «μεγάλων»: δυο κρατίδια με διαβατήρια στην αρχή κι ύστερα βλέπουμε. Μετρούν προς το παρόν με τις φανφάρες τα μυαλά μας, μετρούν τις ψυχές μας και συγχύζονται. «Θα το ξαναβρούν λυμένο, όπως το απέρριψαν και θα χειροκροτούν», λεν, «κι ώσπου να καταλάβουν τι συμβαίνει, το θηρίο θα τους διαφεντεύει βορρά και νότο, να ησυχάσουμε που βαρεθήκαμε! Δε βλέπουν τα προεόρτια; Ο κάππος κατεβάζει τη σημαία από τ’ αμάξι μες στη χώρα του κι αυτοί χειροκροτούν τη συναντίληψη, ηλεκτροδοτούν κατοχικά στρατόπεδα, νομίζουν πως φωτίζουν τουρκοκυπρίους ». Κι ο αυστραλός υπομειδιά. Τα καταχθόνια σχέδια τρίζουν τα δόντια, όπως θα τα τρίζει κι ο ίδιος, σαν έρθει η ώρα. Στα τάρταρα. Εκεί θα είναι γι’ αυτόν ο τριγμός των οδόντων, κι όχι μόνο: γι’ αυτόν, και για όσους βλέπουν τα σημάδια και σωπαίνουν, βλέπουν και γλύφουν τα έδρανα.
Μεγάλα και θαυμαστά τα σχέδια. Δοκιμάστηκαν και τότε, το ’74. Στην Κύπρο γινόταν εισβολή, στην Ελλάδα επανερχόταν η δημοκρατία. Εκεί χαίρονταν και χειροκροτούσαν, ούτε καταλάβαιναν πως εδώ οι ερπύστριες άλεθαν ανθρώπους. Έτσι και σήμερα. Θα περάσουν χρόνια να καταλάβουν μερικοί το μεγάλο παιχνίδι, να χειροκροτείς και να σε ρίχνουν βορά στα όρνεα. Μόνο που τα παίγνια είμαστε εμείς. Παίζουν με την ιστορία και την ταυτότητα, με το δίκαιο μας, τις πόλεις και τα χωριά μας, με τις περιουσίες και τα δικαιώματά μας. Τα διασκορπίζουν και χειροκροτούμε θαυμάζοντας τον κάππο μας, που θέλει μόνο ευχαριστήρια. Ενώ η «Μαρία με τα κίτρινα» αγαπά περισσότερο το γείτονα παρά τον άντρα της. Τούρκικα λόγια επενδυμένα με ελληνική μουσική. Μια τέτοια κουλτούρα ενεδρεύει.
Τι έγινε; Το κυπριακό είναι λυμένο και δοκιμάζουν τις αντοχές και τις αντιδράσεις μας; Έμεινε μόνο τ’ όνομα να διαλέξουμε; Τι προτιμάτε ; Το «Κυ» ή το «Προς»; Αλα ούνα; Ο πλειστηριασμός τελειώνει με θερμά χειροκροτήματα; Και πολλά πολλά «ευχαριστώ»;
Απομένει όμως η βαθύτατη πίστη στην ελληνικότητα του κόσμου μας και στην ιστορία μας, ιστορία αγώνων για πραγματική ελευθερία και όχι για ψευδο-.
