Πρόσωπα και προσωπεία του ρατσισμού
του Στέλιου Παπαντωνίου
Ότι πολύ του συρμού έγινε ο ρατσισμός το παρακολουθούμε στη διαμάχη κοινωνικών ή πολιτικών ομάδων, μεταφέρεται στις στήλες των εφημερίδων, στις συζητήσεις πολιτικών και μη, είτε για την οικονομική του πτυχή είτε για την κοινωνική, είτε τέλος για τη νομική, με την ευρωπαϊκή εντολή για θεσμοθέτηση κανόνων που να περιορίζουν τη σκέψη και το λόγο, αφού θα απαγορεύεται να λέγεται ή να γράφεται κάτι που θα κρίνεται (από ποιον;) ότι είναι ρατσιστικό, με αποτέλεσμα να φοβάται ο πολίτης να εκφραστεί, πράγμα που αποτελεί αφ’ εαυτού καταπάτηση του δικαιώματος σκέψεως και έκφρασης.
Το θέμα του ρατσισμού είναι παλιό, αλλά και σύγχρονο. Αμέσως μετά τη βάρβαρη εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και την απάνθρωπη μεταχείριση των Ελλήνων, η εκπεφρασμένη θέση των κρατικών αξιωματούχων ήταν ότι η εισβολή και η διαίρεση του νησιού ήταν ρατσιστική ενέργεια, που χώριζε τον κυπριακό λαό σε διαφορετικές περιοχές. Ο ρατσισμός ήταν η κατηγορία που εκτοξευόταν εναντίον της Τουρκίας και των εδώ πρακτόρων της, γιατί και η στάση τους απέναντι στους Έλληνες της Κύπρου και η λύση που επιδίωκαν ήταν ρατσιστική. Πίσω από αυτήν ήταν ολοφάνερος ο τουρκικός δάχτυλος με τις επεκτατικές εναντίον της Κύπρου βλέψεις.
Με την παρούσα κυβέρνηση τα πράγματα άλλαξαν. Η κατηγορία του ρατσιστή αντί εναντίον της Τουρκίας με την καθημερινή ρατσιστική συμπεριφορά, στρέφεται εναντίον των Ελλήνων της Κύπρου. Ο Έλληνας της Κύπρου άρχισε να πιέζεται και να φορτώνεται ενοχές και η ελληνική ιστορία και γλώσσα του να αμφισβητούνται. Ο λαός μας αποκαλείται ελληνόφωνος, χωρίς να γίνεται κατανοητό από τους χρήστες της έννοιας πως γλώσσα είναι ο κόσμος του καθενός, άρα αν μιλά ελληνικά, ο κόσμος του είναι ελληνικός, δομημένος κατά την ελληνική κοσμοαντίληψη και εκφρασμένος στην ελληνική γλώσσα. Αλλά και δεν κατανοείται από τους κυβερνώντες πως η ελληνική ιστορία αυτού του τόπου είναι τριών χιλιάδων χρόνων και δεν μπορεί να εξισωθεί με την ιστορία των τουρκοκυπρίων που βρίσκονται εδώ έστω από το 1571, για να μη αναφερθούμε στους κρυπτοχριστιανούς, ούτε εξισώνεται ο ιμάμης με τον χριστιανό ιερέα που λειτουργεί από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, ούτε μπορεί να χαρακτηρίζεται η Κύπρος πολυεθνικό κράτος, επειδή η κυβερνητική πολιτική- με πρόσχημα την ευρωπαϊκή- έχει μετατρέψει με πράξεις και παραλείψεις της την ελεύθερη Κύπρο σε τέτοιο προς το παρόν κράτος, την ώρα που κινδυνεύει από την Τουρκία.
Η ιδιότητα του ρατσιστή στράφηκε εναντίον των Ελλήνων της Κύπρου και όσων δεν συμφωνούν με πολλά της κυβερνητικής πολιτικής με απώτερο σκοπό τη λύση του κυπριακού όπως άλλοι και οι κυβερνώντες επιθυμούν. Γι’ αυτό και καταπολεμείται ο δηλώνων ότι είναι Έλληνας, με την εκτόξευση εναντίον του των υποτιμητικών εννοιών του «εθνικιστής ή δήθεν πατριώτης».
Η ανάδειξη των Ελλήνων της Κύπρου ως ρατσιστών δεν είναι παρά μέσο για να επιτευχθεί η λύση του κυπριακού με τα παρόντα κυβερνητικά αντεθνικά κριτήρια. Παρόλο που δεν μπορεί να νοηθεί όραμα, εν τούτοις είναι το όραμα των κυβερνώντων μια Κύπρος στο νότιο μέρος της κατοικημένη από πανσπερμία λαών, πολυεθνική αποκαλούμενη, και στο βορρά μια Κύπρος αναγκαστικά καθαρά τουρκική, με όλες δυστυχώς τις χιλιάδες τους εποίκους και ανοιχτές τις πύλες, για να μπαινοβγαίνει η Τουρκιά, έστω κι αν με λόγια διαβεβαιώνουν για το αντίθετο.
Ο λαός δυστυχώς, ύστερα από τα πιο πάνω, φαίνεται να κινδυνεύει ύψιστα από τους κυβερνώντες και την αντεθνική πολιτική τους. Κι αυτή είναι η άλλη αιμάσσουσα πληγή της τραγωδίας μας.
