Σπλαχνιστείτε μας, λυπηθείτε μας
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Είπαμε προεκλογική περίοδος, μα μας βγήκε περιοδάρα, μακρότατη και βαρυλάτικη. Να βλέπεις, όσοι βλέπουν, και ν’ ακούς, όσοι ακούν τα όσα ακούν. Να βλέπεις δάκρυα και στεναγμούς, να ακούς για τον τουρκοκύπριο πρόεδρο και να διερωτάσαι, αυτοί οι άνθρωποι νηφάλια λεν όσα λεν ή βρίσκονται σε πολύ δικούς τους κόσμους, απλησίαστους σ’ εμάς τους κοινούς θνητούς;
Αρχή άνδρα δείκνυσι, και γυναίκα βέβαια, δώσε λίγη εξουσία, βάλε τον σε μια θέση τέλος πάντων, να’ χει να το παίζει, να παίζει την τύχη μας στα ζάρια του, κι είδες το χαρακτήρα του, δεν είναι ανάγκη να’ ναι μεθυσμένος, «οίνος δε νου», που έλεγαν οι αρχαίοι, για να καταλάβεις ποιος είναι και πού το πάει.
Κι άλλο πολύ σωστό είναι να ξέρεις τα γεννοφάσκια του ανθρώπου, για να καταλαβαίνεις, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η παιδική ηλικία, πού μεγάλωσε τέλος πάντων ο άνθρωπος, για να βγάλεις συμπεράσματα, πόσο εύκολα μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα, με δυο κουβέντες κι έναν καφέ, να πούμε, ή, το αντίθετο, μ’ έναν καφέ και δυο κουβέντες, κάπως έτσι πίστεψαν πολλοί που ήξεραν.
Κι όλα αυτά ενώ ο τόπος κινδυνεύει, ο ελληνισμός της Κύπρου κινδυνεύει, γι’ αυτούς όμως που είναι Έλληνες και καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, να βλέπεις τον κόσμο με τον ελληνικό τρόπο, που λέει ο Ελύτης, δεν είναι ανάγκη να είναι Παρθενώνας, ας είναι και μια αυλή νησιώτικου σπιτιού. Για την ανθρωπιά λέω και τα γνωρίσματα του ανθρώπου, που δεν είναι βέβαια να βοηθά τον καθένα, μόνο, είναι κι εκείνη η σεμνότητα, κι η αξιοπρέπεια, και το απλώς φιλοκαλείν και φιλοσοφείν άνευ μαλακίας, που λέει κι ο Περικλής ή ο Θουκυδίδης.
Κι όλα αυτά έγιναν χριστιανισμός κι ελληνισμός, κι είναι αξεδιάλυτα δεμένα μέσα στον Έλληνα της Κύπρου που είπε όχι στο σχέδιο Ανάν, γιατί καταλάβαινε τι σημαίνει ελευθερία και τι σημαίνει να συνεχίσει τη ζωή της Δημοκρατίας του της Κυπριακής, αυτής που του’ λαχε, αυτήν θα διατηρήσει και δεν θα την παραδώσει κολοβή, όπως είπε κι ο μακαριστός Τάσσος. Αυτός λοιπόν ο ελληνισμός και ο χριστιανισμός κινδυνεύουν και από τους Τούρκους και από τους Ρωμιούς που το παίζουν διεθνιστές και αντιρατσιστές. Και δεν σκέφτονται πως είναι ρατσισμός το να μη χωνεύεις τη ράτσα σου, την ελληνική σου γλώσσα, τη θρησκεία σου, κάμνοντας μεσάνυχτα. Και να μου διακηρύττεις το παγκοσμιόπληκτο, και το μοδέρνο και το ανοιχτομάτικο, την ώρα που η τύφλα βλέπεται στα λόγια, ακούεται στους λόγους.
Γι’ αυτό λέω. Υπομονή αρκετή κάναμε, προεκλογική περίοδο. Καιρός να ξαναβουτήξετε τη γλώσσα στο νου, όσο διαθέτει ο καθένας. Θεού το δώρον! Όχι του κόμματος.
