Καλά λες, πρέπει να ξεχνά μέσα μέσα ο άνθρωπος, να μπαινοβγαίνει
στον παράδεισό του, μια η Εύα, ένας ο όφις, άγγλος τούρκος ξενικός, κι ο έσω
όφις τρισχειρότερος, τα βλέπεις καθημερινά, «να σου σκίσω το κεφάλι, που θα μου
πεις», μα δεν αφήνουν οι οχτροί, μέσα κι
έξω, «περικυκλωμένοι από στεριά και θάλασσα», λέει και το τραγούδι,
πύραυλοι και πυραυλάκατοι, βυθός και αέρια, ναι μεν αλλά… «μόλις αρχίσουν οι
συνομιλίες όλα θα αλλάξουν, θα φύγουν τα στρατεύματα των εθνών, ηνωμένων και
διαιρεμένων, θα εφαρμοστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα συν ζήσωμεν ειρηνικά
και μακροημερεύοντα, θέλω να δω την επιστολή»!
