Εικόνες- Του τυφλού
Ο ένας, λέει, ήταν εκ γενετής αόμματος, στη δική μας όμως περίπτωση
αόμματος έγινε μετά το 1974, στην αρχή ίσως να έβλεπε και καλά μάλιστα, ήταν τέτοιοι οι
καιροί, γραμμένα όλα στη μνήμη και στα κύτταρά του, όταν όμως άνοιξε τα συρματοπλέγματα ο Ντενκτάς
και του έδωσε το δικαίωμα να μπαινοβγαίνει, έχασε την όραση και την ακοή ακόμα,
όλα ξεθώριασαν.
Πρώτα πρώτα δεν βλέπει κανένα
Ντενκτάς, δεν ακούει πως αυτός του έδωσε την άδεια, το ξεχνά, νομίζει πως του
σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, πως έχει την ελευθερία διακίνησης και χαίρεται
στην τύφλα και στην κουφότητά του και ξεχνά πως όπως του έδωσαν την άδεια
μπορούν να του την πάρουν, η παρανομία δεν έχει όρια, ο γάτος παίζει με το
ποντίκι και το ποντίκι νομίζει πως παίζει μαζί του ο γάτος και δεν ξέρει πώς να
το καταβροχθίσει θέλει. Ολόκληρα μπαϊράκια
του έστησαν στον Πενταδάχτυλο, πάνω στο Βουνό, πάντα ο κλέφτης θέλει να βάλει
τη δική του σφραγίδα στα κλεψιμαίικα, μην του τα κλέψουν, να κοκκινίζουν, να
ασπρίζουν οι πέτρες, μέρα νύχτα να τα βλέπει, και δεν τα βλέπει, καθότι αόμματος,
και τώρα ακόμα που στέκεται μπροστά στο φυλάκιο των τούρκων αστυνομικών και παραδίδει
την ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας ή το διαβατήριο και κανονίζει τις ασφάλειές
του για το αυτοκίνητό του δεν βλέπει δεν ακούει, και δεν ήταν εκ γενετής.
Νομίζει πως όλα είναι φυσιολογικά, τόσο τα έχει συνηθίσει, «έξις δευτέρα φύσις»,
και προχωρεί ακάθεκτος, μέσα μέσα τον συλλαμβάνουν να πληρώσει κανένα τσουχτερό
πρόστιμο, να μάθει να σέβεται τους «νόμους» του ψευδοκράτους, «τι να κάνουμε,
εκμεταλλεύονται τον καημό μας», λέει, περνά έξω από το σπίτι του, άλλοι το
χαίρονται, αυτός στέκεται εκεί, ραγιαδίστικα όπως του αρμόζει, έτσι τα
φαντάζομαι, κι αν του ανοίξουν όπως στο σκυλί, κουνά την ουρά χαρούμενος, μας κέρασαν
και καφέ, κάποτε, έτσι λεν όσοι «υπερέβησαν»
όπως περήφανα λένε, αυτά τα τετριμμένα, «πώς θα πάμε μπροστά», ρωτούν, και δεν
ξεχωρίζουν το μπροστά από το πίσω.
Κι ο Χριστός του λέει, έλα, και
του αλείφει με πηλό τα μάτια, τόση λάσπη δεν την βλέπει, αυτός δεν ανοίγει τα
μάτια, πήγαινε στου Σιλωάμ και πλύσου, και δεν πάει και δεν βλέπει και συνεχίζει
να νομίζει πως όλοι οι άλλοι είναι τυφλοί κι αυτός πως βλέπει καλύτερα, «αυτό
είναι η δημοκρατία», λέει, «να κάνει ο καθένας ό τι θέλει».
Το κράτος κλείνει τα μάτια, μα είναι
οι κανονισμοί της πράσινης γραμμής και των πρασίνων αλόγων, του ρίχνουν λάσπη στα μάτια και δεν τα
ανοίγει, του καταγγέλλουν χίλια δυο που γίνονται παράνομα, και δεν ανοίγει τα
μάτια, κλειστά και τα αφτιά, και τώρα, πάλι λέει, θα παρακαθήσει σε συνομιλίες,
άτυπες! Δηλαδή; Ο άλλος του τα λέει κατάμουτρα, «η ελληνοκυπριακή διοίκηση»,
κτλ κτλ. Μα κρατά και ταυτότητα και διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας και
χαίρεται νοσοκομεία και περίθαλψη και εμβάσματα και προτεραιότητες.
Κι ο δικός μας δεν βλέπει, δεν
ακούει. Ζούμε στη χώρα των τυφλών και των κωφών. Το συνηθίσαμε, Κύριε. Να δεις
πόσοι άλλοι ξέρουν καλύτερα και θα μας τα πουν!!!
