Φίδια στον κόρφο μας, ας βρεθεί ένας υπεύθυνος εδώ, να μας βεβαιώσει
πως δεν υπάρχει στη Λευκωσία μέσα στις «ελεύθερες» λεγόμενες περιοχές ένα
τουλάχιστον τάγμα τούρκων στρατιωτών, το οποίο να μπορεί οποιαδήποτε ώρα της μέρας
ή της νύχτας να καταλάβει νευραλγικά σημεία της πρωτεύουσας , ή να τα καταστρέψει
ή να συλλάβει οποιονδήποτε. Η λέξη «απαγκίστρωση»
μπήκε στο λεξιλόγιό μας ίσως το 2007, κατεδαφίστηκε το φυλάκιο στη Λήδρας,
πανηγύρια και χαρούλες, φυλάκια στη Λευκωσία άρχισαν να μη επανδρώνονται και να
γερημώνονται, κι από κει τώρα να περνούν
τις νύχτες μέσα από τα συρματοπλέγματα τούρκοι παράνομοι και να εισβάλλουν στη
Λευκωσία μέσα από τα καντούνια της χώρας, κι ο άγιος Κασσιανός κι η Χρυσαλινιώτισσα
κερκόπορτες, εμείς να το γλεντάμε ή να αναβαθμιζόμαστε πνευματικά στην Αξιοθέας,
την ώρα που τα τουρκούθκια κουβαλούν κουβαλητούς, χωρίς τα παιδιά της γειτονιάς
να συγκινούνται, συνηθισμένα πια στο θέαμα, μια δυο φορές που επενέβη η αστυνομία
σταμάτησε το ομαδικό κακό εισβολής παρανόμων, όμως η απαγκίστρωση γίνεται
αντικείμενο εκμετάλλευσης των οχτρών, ένα κακό εκείνοι, άλλο η δική μας απάθεια,
η εσωτερική πανταχόθεν πλαδαρότητα, ο νους μας -αν έχουμε- βόσκει αλλού, και όμως
πρώτο μας μέλημα πάντα έπρεπε να είναι η ασφάλεια του κόσμου μας, ενώ ξεχνάμε
το πιο ιστορικό κατά τα νεότερα χρόνια, πως τα τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν
το μισό νησί μας εν καιρώ εκεχειρίας. Και συνεχίζουμε να εισηγούμαστε μέτρα οικοδόμησης
εμπιστοσύνης, τα οποία αποδεικνύονται μέτρα μιας άλλης τούρκικης εισβολής. Πολιορκημένοι
από στεριά και θάλασσα, στον ύπνο μας πιάνουν.
