Ψυχή της Μάνας
Μαθητάδες, χίλιοι μάστορες, πελεκούν την πέτρα
Κι ο αρχιμάστορας θολός στα γόνατα προσπέφτει.
Άγγελοι το έργο επιστατούν
μια στην Πόλη μια στη Χώρα, στην αγια Σοφιά.
Τη νύχτα κατεβαίνουν οι αρχάγγελοι
τη μέρα με το πρώτο φως ανέρχονται και πάλι.
Περνάς τις νύχτες άγρυπνες
στην αγκαλιά σου τη γλυκιά Παρθένα, την πατρίδα.
Λευκά σεντόνια τύλιγες, στα πούπουλα αγκαλιάζεις
τραύματα γαίματα νωπά στα χέρια και στα πόδια.
Θαύματα! Φρίξον
ουρανέ! Στη γη τριανταφυλλένη.
Ο ήλιος στέκεται πρωί στα κύματα των λόφων
και η σελήνη ασημιά και ταπεινή στη χάση.
Μελάνια χύνονται χαρτιά, μυαλά, εκρήξεις στον αγέρα:
«Γύρνα και δες τα θάματα», κραυγάζει,
«γύρνα και μη φοβάσαι».
«Μαζί σου πάντα», ακούω τη φωνή.
Με της πατρίδας μου τη γη
με τις αγκάλες της φωτιάς και τις κραυγές της δόξας
Κολοκοτρώνη το σπαθί, καλάμι Μακρυγιάννη
με του Γρηγόρη τη φωτιά και του μικρού αγχόνη.
Τη νύχτα κατεβαίνουν στην αγια Σοφιά
την Πόλη και στη Χώρα
χοροί δοξολογούσιν
τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ, οι άγιες Δυνάμεις:
«Τη νύχτα μην κοιμάστε, τη νύχτα ξαγρυπνάτε
τη νύχτα βγαίνει ξαστεριά,
τη νύχτα από τους τάφους περιπατεί στα χώματα,
με βια μετράει τη γη, ψυχή της Μάνας».
