Φαιδων Β΄
Πλάτων δε
οίμαι ησθένει
Γιατί δεν
ήξερε ακόμα τις ανακόλουθες χορδές
που θ’ ακούγονταν
Μέσα στις
μεσοπρόθεσμες συμφωνίες
και τις
αχάριστες ζητωκραυγές των νικητών
Της άδικης
δίκης των αθώων όπου γης
Κι αράχνιαζε
γύρω το σκοτάδι στη φυλακή
κι απλώνονταν
κύκλους μεγάλους
Ίσαμε τον
τότε γνωστό κόσμο
Ως τη Βακτριανή
και τα Εκβάτανα
Κι η σωτηρία
δεν ήρθε με τη ναυαρχίδα του Απόλλωνα
Με τη σοφία
της δάφνης ή τις χρησμωδίες της αλήθειας
Οι μεγάλες
αλήθειες έμεναν κρυμμένες στο μύθο
Κι ο μόνος
που όσο γερνούσε γινόταν φιλομυθότερος
δεν ήταν ο
Σωκράτης
Αλλά ο
Αριστοτέλης.
Ο Πλάτων
πράγματι ησθένει.
…………………………
Φέρε βελόνες
πευκοβελόντες
να ράψουμε
το στόμα της αλήθειας
Φέρε το
δηλητήριο σε ύαλο κερασί
Να ποτίσουμε
τα στόματα που ανοίγουν στον ορίζοντα
και διαλαλούν
πραμάτειες αγίνωτες ακόμα
Άπεπτες στον
κόσμο
Άφθορες στο
χρόνο
Που τρέχει
πιο γρήγορα από τα στόματα
Που πρέπει
να σταματήσει για να τον προφτάσουν
Με τα γαϊδουράκια
τους τα φτωχά ανθρωπάκια.
………………………………………………………….
Εξοικονομήστε
ενέργεια παρακαλώ,
μην μιλάτε,
μην
αναπτύσσετε θεωρίες,
μην
ταξιδεύετε στο διάστημα.
Θα
χρειαστούμε διπλή και τριπλή δόση
Το κόνιο
είναι λιγοστό’
τρίβουμε όσο
χρειάζεται για ένα
Αλλά λέοντα.
………………………………………………………………………………
Ήταν δυνατό
να υπάρχει Σωκράτης χωρίς Ξανθίππη;
Πίσω από
κάθε μεγάλο άντρα
Βρίσκεται
μια μεγάλη γυναίκα.
……………………………………………………………………………
Στη σκιά του
κάθονταν
αλλά αυτή τη
μέρα την τελευταία
Όρθρια
βρέθηκε στη φυλακή
Κοντά στο
μνήμα του
Ν’ ακούσει
πρώτη το λόγο τον τελευταίο
Τι θα
χαραμίσει την ψυχή του
αν δεν πει
τον τελευταίο του λόγο
Λιτό κοφτό
σπαρτιατικό
Φιλοσοφημένο
Όπως τον
άκουαν τα παιδιά σαν της έλεγαν
δώσε γάλα
δώσε καρύδια και σύκα και παστά
Κι αυτή
γυρόφερνε τη γειτονιά
και
ζωντάνευαν τα τέκνα του και τα τέκνα της
Ώσπου της
έφερε την άλλη,
Την κόρη του
μεγάλου και δικαίου
κι αυτή πάλι
πίσω του να τον κεντά σαν αλογόμυγα
Αυτή στο
τέλος ήταν η μοίρα του
αυτήν του
διάλεξε το μαντείο
Να τον
αναγκάζει να φιλοσοφεί
Για να
επιβιώσει.
………………………………..
Κι ο Φαίδων
με τις μπούκλες του δεκοχτούρες
να παίζει ο γέρο
δάσκαλος και να χαζεύει
τώρα που
αρχίζουν να ξαναζούν τα μεγάλα παραμύθια
κι η
αιωνιότητα κυκλώνεται λογικά και παράλογα
Ο χρόνος
πλέκεται με το νήμα που ξετυλίγει
Το τρικό θα
δέσει
Το σάβανο
υφαίνεται
Έτσι όπως ο
υφαντής φτιάχνει τα ιμάτια
και δεν
ξέρει κανείς ποιο θα είναι το τελευταίο
ή ποια ψυχή
θα το φορέσει.
Κι αν το
ιμάτιο είναι το τελευταίο
Τι θ’
απογίνει μια ψυχή;
Στέλιος
Παπαντωνίου
